Nie będę Wam słodzić, że od razu przepełniła mnie miłość i zachwyt. Pomimo tego, że kochałam ją od pierwszej sekundy, gdy dowiedziałam się o ciąży, a właściwie kochałam od lat samo wyobrażenie o niej, moja pierwsza myśl była całkowicie pozbawiona emocji. Niedowierzając jeszcze, że naprawdę moje dziecko jest już na świecie, popatrzyłam na tę małą, fioletową istotę z zaciśniętymi piąstkami i wiszącymi w dole długimi nogami i pomyślałam: „To tak wygląda moje dziecko?”. Oczywiście nie omieszkałam zbesztać sama siebie za brak fali wdzięczności, zachwytu i miłości, bo jak to tak można pomyśleć o swoim upragnionym dziecku oschle i rzeczowo. Zaraz jednak, gdy położna położyła ją na mojej piersi, upragniona fala zalała moją głowę. Mała, wspaniale pachnąca istota z niesamowicie długimi paznokciami i mokrą czupryną leżała, niezgrabnie przebierając paluszkami i jednym okiem zerkając w górę, żeby sprawdzić, kto to tam na nią patrzy. A ja, ocierając łzy wzruszenia, powtarzałam cicho: „Już jesteś z nami…” 

A i szpaler rezydentów okazał się być atrakcją zdecydowanie na plus. Kiedy zobaczyłam szereg wzruszonych uśmiechów i oczu pełnych zachwytu, spowodowanych cudem narodzin, moim maleństwem, poczułam wdzięczność za ich obecność, za możliwość współdzielenia radości.



Choć nie mogłam wybrać pozycji, w jakiej rodziłam (i nie narzekam akurat bardzo, byłam tak zmęczona, że nie było opcji, żebym się w ogóle jakkolwiek dźwignęła do góry), choć szpitalna toaleta wyglądała jak z tego mema o prysznicu, co go chcesz wziąć, ale ktoś wziął go przed tobą (jeśli nie znacie, Google it!), choć dostałam oksytocynę, która raczej nie była ze wskazań medycznych (raczej trzeba było szybko opróżnić salę dla kolejki rodzących), dwie najważniejsze dla mnie rzeczy odbyły się tak, jak pragnęłam. Cały czas był przy mnie TFT. Trzymał mnie za rękę, pilnował, jak oddycham, a na koniec zrobił pierwsze, magiczne zdjęcie nowonarodzonej D. i po wszystkim przeciął pępowinę. A potem położono ją na mojej piersi i została tak przez najbliższych kilka godzin. Leżała tak, gdy rodziłam łożysko, gdy mnie szyto, a nawet gdy wieziono mnie na salę obserwacyjną. Po dwóch godzinach położna wzięła ją tylko na bok na pomiary i po chwili znów byłyśmy razem. Na sali długo nie było nikogo poza nami, TFT został więc z nami dobrych kilka godzin.

A gdy zostałyśmy już same, gdy D. spokojnie odsypiała trudy przyjścia na ten świat, miałam czas na rozmyślania. "A więc wstąpiłam do elitarnego kręgu! Przetrwałam rytuał przejścia! A więc to jest to o czym kobiety nie mówią między sobą!"

Zaraz potem pomyślałam: "Chcę jeszcze urodzić! Teraz, zaraz, dajcie mi tu jakieś dziecko! To było niesamowite!!! Chcę tego doświadczyć jeszcze wiele, wiele razy!"

Czułam się znakomicie. Zmęczenie, które w trakcie porodu odłączało mi świadomość, zniknęło momentalnie. Na jego miejsce pojawiła się euforia. Wspominam te pierwsze doby z wielkim rozrzewnieniem. O tym, że potem przyszła jednak wielka fala łez, gdy hormony zaczęły wracać do przedciążowych poziomów, pisałam już TUTAJ: Dobrymi-chęciami-jest-piekło-wybrukowane.

To było jednak tylko chwilowe, tak jak połogowy ból i początkowe trudności związane z karmieniem piersią.

Kiedy więc zbliżał się moment narodzin N., naprawdę zupełnie się nie bałam.

Czekałam na poród ze spokojem. Wiedziałam, co mnie czeka. Wiedziałam, że będzie bolało, ale że fizjologia bólu porodowego jest taka, że najpierw boli nie do wytrzymania, a potem się nagle ten ból zapomina. Tak było w moim wypadku. Wiedziałam, że do 10 dni po terminie nie będę się w ogóle przejmować i wybierać do żadnego szpitala. Jedyne, co zaprzątało moją głowę, to to, jak rozwiązać sprawę pozostawienia D.

N. identycznie jak jej siostra postanowiła przyjść na świat 8 dni po terminie. W sobotni poranek wstałam więc z łóżka, a wraz z tym zaczęły sączyć się wody. TFT ogarnął szybkie śniadanie dla D., ja zaczęłam ogarniać siebie, ale skurcze przyszły o wiele szybciej niż za pierwszym razem. Godzinę po pobudce staliśmy więc już w drzwiach, gotowi do drogi. Coraz częściej przerwy między nieregularnymi skurczami wynosiły 3 minuty... Pamiętam jeszcze pierwszy naprawdę silny skurcz, kiedy stanęłam w miejscu, nie mogąc się ruszyć i pomyślałam "jak to możliwe, że mogłam zapomnieć, jak bardzo to boli i dać się wmanewrować w poród jeszcze raz" :D (Miesiąc później odkryłam, że nie bolałoby tak, gdybym trafiła odpowiednio wcześniej do fizjoterapeuty, moje bóle związane były o wiele bardziej z nieprawidłowym ustawieniem miednicy, niż z czystą fizjologią porodu).

W biegu podrzuciliśmy D. do znajomych i pomknęliśmy w stronę szpitala. Bolało jak cholera, a moją smsową konwersację z przyjaciółką można by prezentować na zajęciach z położnictwa, psychologii i czego tam jeszcze chcecie. Ona, konkretna babka - słała mi afirmacje i namawiała do myślenia, że ten ból to tylko chwila, żebym skupiła się na myśli, że zaraz będę tulić w ramionach swoje upragnione dziecko. Ja, na co dzień raczej z tych delikatnych (napisałam to i zaczęłam się zastanawiać, czy to moje przekonanie o mnie jest wciąż aktualne...) - wymieniłam cały słownik znanych mi łacińskich zwrotów (że o łacinę podwórkową chodzi, chyba nie muszę tłumaczyć), po mistrzowsku skupiając się ten jeden raz w życiu na tu i teraz, a tu i teraz liczył się tylko ten obezwładniający ból (nie strasząc nikogo - winna była wspomniana miednica, nie tyle same skurcze porodowe).



Całe szczęście - była sobota rano i nie było korków. W przeciwnym razie czytalibyście dziś historię z porodu... w aucie. Na izbę przyjęć trafiłam z regularnymi skurczami co 2 minuty i pełnym rozwarciem. TFT został dopełniać formalności, a mnie na wózku zawieziono prosto na salę porodową. Było szybko, bardzo boleśnie i intensywnie. Bez czasu na oddech, odpoczynek czy tworzenie wspomnień. Ale nie że negatywnie. Położne były bardzo serdeczne. Dwie, bo jedna już ze mną rodziła, a druga jeszcze uzupełniała dokumentację, bardzo mnie przy tym przepraszając, że zawraca mi głowę takimi sprawami. Było po prostu... hmmm... bardzo codziennie? Może to brzmi kuriozalnie. Ale mój pobyt na sali porodowej trwał godzinę. Uwzględniając w tym podawanie danych medycznych, krótką pogawędkę, jak to się stało, że wjeżdżam na salę w drugiej fazie porodu właściwie, to że TFT dołączył w trakcie, bo musiał zostać na izbie przyjęć, tego czasu, gdy mogłam się skupić jedynie na porodzie, było naprawdę malutko.

Tak malutko, że TFT o mało nie przegapił momentu na zrobienie pierwszego zdjęcia. Tym razem położna nie kazała mi przewrócić się na plecy, ale całą akcję porodową poprowadziła ze mną leżącą na boku. Kiedy więc N. wychyliła na świat swoją blond główkę, a ja powiedziałam: "TFT, zdjęcie!", ten przytaknął, że pamięta i że zaraz przygotuje aparat. Dopiero ponaglony zrozumiał, że to już!

Nie było szpaleru rezydentów, godzin oczekiwania, zmęczenia znikającego pod wpływem uderzających do głowy endorfin.


Nie narzekam, w końcu na świecie pojawił się cud, o którym nie śmiałam nawet marzyć - po długich staraniach o D. szczerze nie nastawiałam się na rychły sukces w staraniach o drugie dziecko, byłam gotowa nawet na to, że D. pozostanie jedynaczką. Ale mam poczucie, że tak szybki obrót spraw nie pozwolił mi zagłębić się w przeżywanie tego porodu. Nie było wspinania się na szczyt, by cieszyć się jego zdobyciem. Raczej wyścig na krótkim dystansie, bez podziwiania widoków. Godzina na sali porodowej...  Jak wizyta u dentysty, fryzjera (choć tam bywam dłużej!), cotygodniowe zakupy. Godzina i masz dziecko. Bez rytuałów, bez ceregieli.

Tak jak i było przy D., po pojawieniu się N. hormony szczęścia zalały mój mózg, siły zregenerowały się niezwykle szybko, w dodatku tym razem uniknęłam nacinania, po sali poporodowej hasałam więc niczym rącza łania.

Fajnie się to opowiada, bo wiecie - 3 godziny od startu do mety, pełne rozwarcie na izbie przyjęć, godzina na sali... Ale dziś wiem, jak bardzo to tempo utrudniło mi wejście w nową rolę. Wróciłam do domu po dwóch dniach, w dodatku w środku wrześniowego 28-stopniowego upału. Na trzeci dzień wróciliśmy więc w pełni do normalnego trybu życia - 3-godzinnego spaceru, siedzenia na placu zabaw itp. Dopiero dziś rozumiem, jak bardzo wznieciło to chaos w mojej głowie. Zapomniałam o połogu, o czasie na wycofanie się choć na chwilę z życia, na celebrowanie. Trochę moja psychika nie zdążyła załapać, że po raz kolejny zostałam mamą, że trzeba wdrożyć nowe procedury. To powodowało jeszcze większy szok, bo nie mogłam przecież działać na starych zasadach, a nowe nie dostały odpowiednio silnego bodźca, żeby się zacząć ustalać. Myślę dziś sobie, że fakt, że poród jest procesem rozłożonym w czasie jest istotne, by w tym czasie pod wpływem bólu i naturalnej oksytocyny zmieniała się psychika młodej matki. Mnie mocno tego zabrakło, do dziś chyba jeszcze dopracowuję w sobie to, co nie zadziało się naturalnie przez brak czasu i odpowiedniego skupienia.



Słyszę też w tonie wielu słuchających mojej opowieści, że nie powinnam się właściwie z nią wychylać. Inne kobiety rodzą po kilkanaście godzin, moja historia jest jak chwalenie się, jak wytykanie języka z pierwszego miejsca na podium. Krótki poród wydaje się być spełnieniem marzeń. Jakby nie bolał. Albo chociaż bolał mniej. Nie, nie bolał mniej, możliwe że nawet przez swoją intensywność bolał bardziej, dawał większy wycisk.

I słyszę w tym tonie trochę... jakby był mniej ważny.

Lubię opowiadać, że rodziłam krótko, bo wciąż krążą wśród kobiet głównie historie o porodach długich i trudnych. Chcę mówić, że tuż po czułam się jak nowonarodzona, bo nie zawsze kobieta musi być umęczona i obolała. Że porody mogą być w pewnym stopniu łatwe. Co nie znaczy, że te kobiety, które rodziły długo, z trudnościami, które dochodziły do siebie wiele dni lub tygodni są jakkolwiek gorsze.

Chciałabym po prostu, żeby każda z nas mogła opowiadać o swoim porodzie, nie czując się z tego powodu ocenianą. Żeby każda mogła dzielić się doświadczeniem jedynym w swoim rodzaju, nadając mu swoje własne znaczenie. Chciałabym, by o porodach w ogóle zaczęto znów rozmawiać. Żebyśmy nie musiały czerpać wiedzy z seriali, szukać w Internecie lub opierać się jedynie na programie szkoły rodzenia. Ale by znów wiedza o porodzie pochodziła z żywych historii innych kobiet.

Poród to niezwykle ważne przeżycie. Bywa różnie. Dobrze, źle, tak sobie. Ale zawsze jakoś. Zawsze wpływa to na nasze dalsze psychiczne funkcjonowanie, na nasze samopoczucie, na relację z dzieckiem, z partnerem, z rodzicami, z resztą społeczeństwa, na wzrastanie w macierzyństwie, na to, kim staniemy się na nowym etapie życia.

I jak każde ważne wydarzenie wymaga specjalnej narracji. Przeżycia go po wielokroć. Przegadania. Uwolnienia związanych z nim emocji. Opłakania strat, rozczarowań, przepracowania traum. Celebrowania radości, kobiecości, siły. Nadania znaczeń temu, co się wydarzyło. Odkrycia nowych prawd o sobie. Odnalezienia azymutów, które ten poród wyznaczył.


Tak ważne jest, jak przeżyjemy nasz poród - jak się do niego przygotujemy, jak będzie przebiegał i jak przepracujemy go po fakcie.

To jest tylko jeden moment, ale moment, od którego zależy tak wiele.

 



Bazę glicerynową pokroiłyśmy w kostkę (a właściwie zrobiła to D. - bo odpowiedzialność za własne bezpieczeństwo podczas krojenia nożem to ważny element dorastania) i odpowiednią ilość wrzuciłyśmy do szklanki (wszystko zależy od wielkości foremki, więc przy pierwszym mydle trzeba posłużyć się metodą prób i błędów). Wstawiłyśmy na ok.30 sekund do mikrofali (znów czas zależy od ilości, warto sprawdzić w trakcie, żeby mydło nie wykipiało). Mieszając, dodałyśmy odrobinę wybranych składników, a potem wlałyśmy mydło do foremki, gdzie tężało przez kolejnych kilka godzin.