Planując prezenty na święta mamy na celu jedno -  wywołać nimi szeroki uśmiech na buziach naszych dzieci, błysk w ich oku, wyrywające się z ich ust WOW! Szukamy więc pomysłów na prezent będących spełnienim marzeń. I pierwsze, co przychodzi nam zazwyczaj do głowy, to największe tegoroczne hity katalogów z zabawkami!

Problem w tym, że już na starcie zawężamy poszukiwania do zabawek - przedmiotów służących do manipulowania w dłoniach na określonych zasadach. Niewątpliwie są one ogromnie ważne z wielu względów i odpowiadają na wiele dziecięcych potrzeb. Zazwyczaj pomijamy jednak jedną z najbardziej podstawowych dziecięcych potrzeb - potrzebę ruchu. Godzina czy dwie dziennie swobodnej zabawy na świeżym powietrzu lub na zorganizowanych zajęciach to stanowczo za mało, by dać się spełnić ruchowo małemu ciału rozpieranemu przez energię. A człowiek z nadmiarem niewykorzystanej energii to człowiek trudny we współpracy.

Potrzeba ruchu to jedna z najbardziej zaniedbanych w dzisiejszych czasach dziecięcych potrzeb. Dzieci nie wychodzą dziś same na dwór, nie spędzają więc w ruchu wielu godzin, jak to leży w ich naturze. A w czterech ścianach... no cóż, trudno wyszaleć się, kiedy do dyspozycji mamy jedynie niewielki kawałek podłogi. Żeby chociaż piętrowy dom ze schodami, po którym można biegać w tę i z powrotem... Ale ile rodzin ma w dzisiejszych czasach wielki dom do biegania? Jeśli jednak chcemy dobrze wypełnić swój rodzicielski obowiązek, zaopiekowanie potrzeby ruchu powinno być dla nas jednym z priorytetów. Nie potrzeba do tego niesamowicie dużo przestrzeni, chyba że mówimy o przestrzeni w sobie, czyli zgodzie na to, że skoro w naszym domu pojawiło się dziecko, nasz dom i jego funkcjonowanie powinny zmienić się znacznie.

Na początek polecam zwolnić wszystkie stoły, stołki i parapety, rozstawić dostępne krzesła, rozwiesić koce, zdemontować poduszki od kanapy i zainspirować dzieciaki do budowania torów przeszkód. Gwarantuję, że możecie spokojnie pozbyć się wszystkich zabawek, jeśli tylko pozostawicie dzieciom przestrzeń do przeobrażania domu w miejsce wyzwań i przygód.

Nadchodzące święta to doskonała okazja, by dodatkowo uatrakcyjnić tę przestrzeń świetnymi sprzętami. My regularnie z okazji świąt czy urodzin angażujemy dziadków w zrzutki na jeden wspólny większy cel albo prosimy gości urodzinowych, by skrzyknęli się w 2-3 rodziny na coś większego. Dzięki temu dziewczynki mają się na czym wyszaleć, rozwijają swoje mocne strony (N. wspinaczkę, a D. taniec) i niepostrzeżenie pracują nad niedoskonałościami. Posiadamy też zabawki DYI, które w jeden wieczór TFT wykonał sam przy użyciu materiałów dostępnych w każdym sklepie budowlanym.

Takie proste z pozoru czynności jak balansowanie, bujanie się, skakanie odgrywają ogromną rolę w rozwoju zarówno fizycznym, jak i intelektualnym dziecka. Przede wszystkim rozwijają propriocepcję, czyli świadomość położenia ciała, która potem przekłada się na koordynację wzrokowo-ruchową, a ta z kolei odpowiada za to, jak sobie radzimy z nabywaniem wszelkich umiejętności od posługiwania się prostymi narzędziami (jak np. długopis), przez bardziej skomplikowane czynności, jak np. prowadzenie samochodu, po obszary stricte intelektualne, jak choćby umiejętność czytania ze zrozumieniem. No i nie zapomnijmy o niezmiernie ważnej funkcji regulowania emocji - ruch rozładowuje napięcia, obniża poziom kortyzolu, powoduje wydzielanie endorfin, daje odskocznię od problemu.

Chciałam się dziś z Wami podzielić przepisem na najlepsze świąteczne pierniki, a właściwie przepisem na... WSPIERAJĄCĄ WIOSKĘ.

Moja wysoka wrażliwość od zawsze powodowała, że zawieranie nowych znajomości było dla mnie trudne. Robię naprawdę słabe pierwsze wrażenie. Kto widuje mnie na placu zabaw, doskonale wie, o czym mówię - inne mamy konwersują zawzięcie od pierwszej minuty, umawiają się na kawę, podrzucają sobie dzieci, a ja siedzę kilka ławek dalej, przyglądając się lub jeszcze chętniej zanurzając nos w książce czy komórce (tak, jestem tą matką z komórką!). Niewiele się odzywam, potrzebuję poobserwować sytuację z boku, zanim poczuję się komfortowo i swobodnie. Zanim tak się stanie, nie mam często pojęcia, co w ogóle powiedzieć. Taka blokada w głowie, stan zamrożenia umysłu. Rozmowy z nieznajomymi, rozmowy z ludźmi słabo znanymi to dla mnie naprawdę trudny kawałek. Są takie osoby, które mają w sobie łatwość otwierania innych i z tymi potrafię złapać szybki kontakt. Bardzo szybko skracam wtedy dystans, bo wbrew temu, co mogłoby się wydawać, jestem bardzo otwartą osobą, uwielbiam ludzi, chętnie dzielę się z nimi sobą i tym, co we mnie żywe. Ale przejście przez pierwszy etap znajomości z większością zajmuje mi naprawdę dużo czasu. Dzisiejsza rzeczywistość nie bardzo temu sprzyja - widujemy się z innymi rzadko, na krótko, nie zakładając wchodzenia w głębokie relacje. A ja mam taką potrzebę. Bycia blisko drugiego człowieka. Czerpania z jego źródła i dzielenia się swoim. Poczucia przynależności. Zawsze odczuwałam w tym obszarze duży brak. Ale mam taką konstrukcję psychiczną, że nie lubię trwać w dyskomforcie i często zupełnie nieświadomie znajduję sobie wyjście z blokującej mnie sytuacji.

Ktoś ostatnio napisał pod jednym z moich wpisów, że też chciałby mieć taką wioskę. I wtedy dotarło do mnie, jak to się stało, że ja - ze wszystkimi moimi trudnościami - otoczyłam się tak liczną, różnorodną i wartościową grupą! Chciałam się z Wami podzielić moim sposobem na stworzenie wspierającej wioski.

Nigdy nie robię postanowień noworocznych. Zupełnie nie czuję potrzeby obiecywania sobie czegokolwiek. Ale prawie trzy lata temu Nowy Rok przywitał mnie pewną olśniewającą myślą. Zawsze marzyłam o otwartym domu, pełnym ludzi, w którym wszyscy czują się swobodnie. Czasem takie miejsca powstają naturalnie, ze względu na moje ograniczenia i czasy pełne pośpiechu ja musiałam naszemu otwartemu domowi nieco pomóc. Postanowiłam urządzić coś na kształt obiadów czwartkowych króla Stasia tyle, że w soboty. W jedną, określoną przez nas wcześniej sobotę miesiąca czekamy w naszym domu na zaproszonych gości. Założyłam na facebooku grupę zrzeszającą najbliższych znajomych, ale też kilkoro dalszych, a także takich, z którymi właściwie nigdy nie widzieliśmy się w celach towarzyskich. Głównie tych z dziećmi, ale także tych bez. Grupa służy przede wszystkim do informowania o terminie kolejnego spotkania. Wpaść może każdy, komu akurat pasuje, ma ochotę, może zabrać ze sobą znajomych. Każdy przynosi ze sobą coś do jedzenia, dzięki czemu my nie spędzamy co miesiąc dwóch dni w kuchni, a uczestnicy spotkań nie czują się jak goście, ale współgospodarze. Każdy też obsługuje się sam. Kiedy okazało się, że ta formuła bardzo wszystkim odpowiada, stałe grono bywalców zaczęło się stopniowo rozrastać. Bardzo często dołączam do naszej wioskowej społeczności ludzi, z którymi zupełnie nie mam kontaktu, ale czuję od nich dobrą energię. Tak po prostu: "Organizujemy takie spotkania, może wpadniecie?". Prawie zawsze kończy się to nową, wspaniałą znajomością. Bariera komputera i fakt, że spotkamy się na moim bezpiecznym gruncie, w otoczeniu serdecznym ludzi sprawiają, że moje ograniczenia przestają mieć na mnie wpływ.

Drodzy Dziadkowie! Jeśli kiedykolwiek powiedzieliście swojemu dziecku: "Zrobię dla Ciebie wszystko!", właśnie teraz jest moment, by się z tej obietnicy wywiązać. Wspierajcie swoje dorosłe dzieci w ich rodzicielstwie. Nie musicie rozumieć i zgadzać się z nimi. Ale nie bojkotujcie ich postanowień. Ufajcie. Grajcie do jednej bramki. Dla dobra Waszych wnucząt. Jeden cukierek nie jest wart nadwyrężania Waszej więzi.

#KochamWspieramSzanujęDecyzje

Przyjęło się, że szczególnie podczas Świąt Bożego Narodzenia obdarowuje się bliskich, szczególnie dzieci, słodkimi drobiazgami - czekoladowymi Mikołajami, lukrowanymi piernikami, ciasteczkami korzennymi. A gdyby tak zadbać o zdrowie i prawidłowe nawyki naszych milusińskich i przyzwyczaić ich do nowej tradycji - prezentów bez cukru??


Jak wiecie albo nie, Trochę Fajni nie dosładzają swoich i tak już przesłodkich córek (wyjątek stanowią lody, ale jak bez nich żyć! :D:D:D). I namawiamy do tego wszystkich Was, a jeszcze bardziej Wszystkich dziadków, pradziadków, ciocie i wujków! Dlatego po raz kolejny włączamy się do akcji Całkiem nieSŁODKI prezent organizowanej przez Szpinak robi bleee - Zuzanna Antecka.


🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭

Kto uważa, że bez słodyczy święta się nie liczą, niech objada się do woli (oby na zdrowie!).

🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭🍫🍬🍭

Kochani obdarowujący, byłoby niemiernie miło (a czy nie o to przede wszystkim w świętach chodzi?), gdybyście mieli na uwadze nie tylko swoje przekonania, ale przede wszystkim wolę tych, którzy znają małych obdarowywanych najlepiej. Jeśli więc usłyszycie od swoich bliskich, że nie chcą obdarowywać swoich dzieci słodyczami, skonsumujcie swoje słodkie dary w innym towarzystwie, a do nich wpadnijcie z innym, niesłodkim drobiazgiem, a najlepiej z otwartym sercem i szczerym uśmiechem, to zawsze sprawdzony prezent na każdą okazję!


Wesołych świąt bez kłótni nad workiem z prezentami!

A gdyby tak w tym roku nie spędzić przedświątecznego czasu na "zjedz, bo Mikołaj patrzy" i "bądź grzeczny, bo nie dostaniesz prezentów"? Święta mają nieść radość, nie strach.

Uwielbia bawić się w podróże, zdobywać wiadomości o świecie, a potem wplatać je w swoje historie. Umie bawić się słowami, żartować z błyskiem w oku i opowiadać ze szczegółami historie nie z tej Ziemi. W mig łączy fakty, zapamiętuje informacje, przetwarza je i wykorzystuje. Ubóstwia książki. Tańczy, robi sztuczki gimnastyczne i jeździ na dwukołowym rowerze. Kocha obserwować ludzi, zdobywać przyjaciół, kolekcjonować wspomnienia. Jest mistrzem uważności i troski. Pokonała mnóstwo swoich lęków, trudności. Zmieniła się. Dorosła.


Nie jest już maluszkiem, zależną od nas istotą. Stała się dziewczynką. Choć wciąż wysoko wrażliwa, potrzebująca ciepła i wsparcia, to już nie tak krucha, skryta, przywiązana. Ma własne zdanie, którego potrafi bronić. Upodobania, pasje, zainteresowania. Jest samodzielnym, niezwykle pomocnym członkiem rodziny, troskliwą, choć niezależną starszą siostrą.

Moja 4-latka! <3

Wymarzyła sobie na urodziny przebranie Pippi Langstrumpf.

Kiedy ja byłam w jej wieku, moją bohaterką była serialowa Janka. Dzielna, dumna, rozsądna i waleczna. Jakże fatalny wzorzec dla kogoś o mojej osobowości - szlifujący do przegięcia cechy, które ograniczają jeszcze mocniej i negujący te, które mogłyby okazać się uwalniające. Dlatego tak bardzo cieszę się, że tak podobna do mnie D. zafascynowała się postacią zgoła inną. Wolną, radosną, zwariowaną, pełną fantazji, odwagi, pokonującą trudności bez zbędnego roztrząsania.

"Pippi jest szalona.", "Pippi może robić, co chce w Willi Śmiesznotce." - mówi D.. Widać, że to najbardziej jej imponuje. A mnie cieszy. Bo tej doskonałej, nadmiernie dojrzałej i zamkniętej istocie potrzeba właśnie szaleństwa, wolności i odwagi, by rozkwitnąć i w pełni korzystać ze swojego ogromnego potencjału.

Jestem taka dumna z tych jej postępów. Z tego, jak chodzi z zapałem na swoje zajęcia taneczne, zupełnie nie zważąjąc na fakt, że nie ma nas obok. Z tego jak sprzeciwia się, gdy coś jej nie pasuje. Z tego, że umie nazwać swoje trudności i z każdą okazją usprawniać radzenie sobie z nimi. I z jazdy na rowerze!

I tylko tak mi jakoś nieswojo, bo zaczęłam czuć, że to początek stopniowego oddalania się. Choć wiem, że taka kolej rzeczy, choć czuję dumę i zachwyt, już zawsze będę tęsknić za tym moim maluszkiem. Za tym niepowtarzalnym etapem tak silnej i niesamowitej więzi.

Wszystkiego najlepszego, Spełnienie Moich Marzeń. Bądź szczęśliwa

Dzieci są niezwykłe. Pełne energii, możliwości, prawdy. Ale też niezwykle delikatne. Mają swoje prawa, byśmy nie zapominali, że naszą rolą jest je chronić i darzyć należytym szacunkiem. Nie tylko w Międzynarodowym Dniu Praw Dziecka, ale każdego dnia. Nie tylko w teorii, ale przede wszystkim w praktyce. Nie tylko, gdy zasłużą, ale szczególnie, gdy są słabe i zagubione. Są małe, ale ważne.