Minął Dzień Babci i Dziadka, a mnie wciąż nie daje spokoju myśl, co to się z nami, ludźmi, stało. Kiedy pozwoliliśmy na to, by sprowadzić rolę dziadków do rozpieszczania, bezmyślności, beztroski, błahostek, obdarowywania słodyczami bez limitu? Niegdyś uznawani za najważniejszych w rodzinie - pełnych godności, mądrości, spokoju. Ich pozycja nie wynikała z wieku, szacunek nie należał się z racji samego faktu należenia do starszyzny, ale był efektem zaufania, jakie budzili, mądrości, jaką nieśli, dystansu, z jakim patrzyli na codzienne sprawy.

Powtarzane dziś na prawo i lewo: "Dziadkowie są od rozpieszczania" odbiera godność pełnionej przez nich roli. To jak dobrze napisany slogan reklamowy. Chwytliwy, szybko przenoszony z ust do ust i służący... manipulacji.

Jakże łatwo tym hasłem urobić miękkie serca dziadków, wykorzystać ich miłość do wnuków przeciwko nim. Wnukowi nie kupisz? Nie podarujesz chwili szczęścia? Nie wywołasz uśmiechu na jego twarzy? Nie spełnisz marzenia?

Jakby szczęście dziecka wynikało jedynie z bycia obdarowywanym kolejnymi gadżetami, słodyczami, godzinami przed telewizorem.

Wielu dziadków daje się jednak złapać w pułapkę. W imię bycia fajnym dziadkiem czy babcią są w stanie zdradzić swoje dzieci - sprzeniewierzyć się woli rodziców dziecka, stanąć pomiędzy dzieckiem a wnukiem, kłamać, namawiać wnuki do tajemnic. By poczuć się spełnionym, by dobrze wypaść w oczach wnuka, by zdobyć społeczne uznanie jako „super dziadek” czy „super babcia”.

Wielu interpretuje zdanie „dziadkowie są od rozpieszczania” jako zrzucenie z siebie odpowiedzialności, pójście na żywioł, zapomnienie o konsekwencjach.

Nie widząc, że konsekwencje ich czynów ponoszą zawsze właśnie ich wnuczęta. Te bezpośrednie, związane ze zdrowiem, kształtowaniem prawidłowych nawyków. Ale i te sięgające o wiele głębiej - stawiające je w obliczu konfliktu moralnego (powiedzieć rodzicom, czy nie? zachować się zgodnie z ich zasadami, czy nie?), uderzające w relację rodzic-dziecko (co twój sprzeciw mówi mi o moich rodzicach?), otwierające furtkę innym łamiącym bezpieczne zasady w imię obiecywanej przyjemności (tych samych mechanizmów używają oprawcy wykorzystujący dzieci) i wiele, wiele innych.

Nie jest łatwo być dziadkiem czy babcią w czasach, gdy informacji nie czerpie się jedynie z zaufanego źródła, jakim byli niegdyś przodkowie, ale gdy informacje napływają zewsząd, wiele z nich zupełnie niezweryfikowanych, wiele będących efektem jawnej propagandy. Manipulacja czasów PRL-u, manipulacja czasów globalnego konsumpcjonizmu... Trudno się nie zgubić, trudno być podporą, ostoją, starszyzną rodu.

Nie mogą jednak płacić za to dzieci! To one płacą zawsze za wszystkie nasze dorosłe problemy, za konsekwencje naszego cywilizacyjnego pędu wciąż naprzód, za brak refleksji i za brak zrozumienia ich odmiennych od naszych potrzeb. Kiedy o tym mówimy, większość dorosłych wciąż stawia opór. Gdyby świat nie stał na głowie, szarżę młodych pokoleń powściągaliby seniorzy. Szkopuł w tym, że w dzisiejszych czasach wielu z nich uwierzyło, że w czym innym ich rola.

Dziadkowie nie powinni być od rozpieszczania. Dziadkowie powinni być od kochania. To nie to samo. Bezwarunkowa miłość to to, co powinno stanowić istotę relacji dziadkowie-wnuczęta. Miłość pozbawiona oczekiwań, dająca pełną akceptację, łagodna, wyrozumiała, nieprzysłonięta trudami codzienności, wypełniona spokojem i mądrością. Z rozczuleniem wspominająca przeszłość, świadomie obecna w teraźniejszości i mądrze patrząca w przyszłość.

Nie oznacza to wcale, że dziadkowie muszą ciągle być serio. Że nie mogą dać ponieść się wodzom fantazji, spełniać dziecięcych marzeń, przekraczać z nimi granic. Jak najbardziej, niech robią to, ale z należną mądrością. W zgodzie z rodzicami swoich wnucząt, z szacunkiem do dokonywanych przez nich wyborów, we współpracy.

Uznawanie hasła "dziadkowie są od rozpieszczania" odbiera dziadkom godność, odbiera wagę ich roli, odbiera im miejsce w dziejach świata, w historii rodu.

Myślę sobie o dziadkach jak o korzeniach drzewa. Stabilne, trwałe, niezmienne, stałe, silne, osiadłe, głęboko wrośnięte, czerpiące z samego źródła i przekazujące to, co niezbędne do wzrostu młodym częściom rośliny. By te mogły spokojnie żyć swoim życiem, znosić trudy wichur i susz, rozkwitać w promieniach słońca i usypiać ze spokojem w czasie, gdy nie ma warunków na wzrost.

Nie zgadzam się na to, by dziadkowie moich dzieci byli tylko do rozpieszczania. Nie zasługują na to, by odbierać im moc. Nie zasługują na to, by grać podrzędną rolę. W historii tego świata, w historii mojego życia, w historii życia moich dzieci mają do odegrania jedną z najważniejszych ról. Ról, która tak wiele może zmienić. Wymagam od nich, bo ufam. Że podołają, że są godni swojej roli, że dobre życie moich dzieci jest nadrzędnym celem również dla nich. Wymagam, bo wierzę w ich moc. Że wytrwają w chwilach trudu, że razem wzrośniemy jeszcze bardziej, stworzymy coś pięknego, że pewnego dnia odetchniemy z ulgą i dumą, razem.

Są mi potrzebni, bym czuła się bezpiecznie w roli matki. Na szybko leczymy to, co nie pozwala mi stanąć stabilnie na nogach, co nie pozwala mi zakorzenić się w nich, szukamy wspólnego języka, wspólnego celu, wspólnych dróg dotarcia do niego. Kiedy to się zadziewa, czuję się silna, pewna, mogę dać siłę moim córkom, mogę skupić się na nich, pomagać im wzrastać, rozwijać się, być sobą w pełni. Kiedy tego brakuje, słabnę, zwijam się w sobie, tracę moc sprawczą, schodzę ze szlaku, by zająć się swoimi ranami, błądzę, smutnieję i sączę ten smutek w życie moich dzieci.

Jakże wiele zależy od jakości tej relacji.

Widzę, jak wiele trudności młodych rodziców wynika właśnie z tego, że dziadkowie wypadli z roli pisanej im przez historię dziejów. Że motają się między rozpieszczaniem a wychowywaniem swoich wnuków, że brak im dystansu, chłodnego spojrzenia, świadomości, że udzielają rad niepopartych mądrością, że nie potrafią zająć należnego im miejsca.

Dziadkowie to ktoś naprawdę ogromnie ważny. I choć z rozczuleniem wspominamy babcine racuchy czy dziadkowe majsterkowanie, to przede wszystkim ich mądrość, dobroć, otwartość na nas w pełni, gotowość do wsparcia, udzielenia schronienia cenimy tak naprawdę najbardziej. I po tym zostaje w sercach żal, gdy pozostawiają nas na tym świecie.

Dziadkowie są od mądrego kochania i wspierania.

___________________________________________________________

Jeśli się ze mną zgadzacie,
jeśli chcecie powiedzieć to dziadkom swoich dzieci,
jeśli chcecie powiedzieć to rodzicom swoich wnuków,
jeśli chcecie przekonać swoich znajomych,
jeśli chcecie coś zmienić na lepsze w tym zagubionym świecie,

udostępnijcie dalej ten wpis.

Jeśli mielibyście wskazać coś, czym nie pogardziłby żaden młody rodzic, to, jestem pewna, na milion procent na pierwszym miejscu znalazłaby się gratisowa godzina snu rano. Prawda?

Otóż narażając się nieco wszystkim, chciałam pochwalić się, że owa godzina przytrafiła mi się nie dalej niż wczoraj. A wszystko za sprawą obecności wspomnianych wcześniej gości i tego, że mi dziecię dorosło z dnia na dzień.

A było to tak:

Wczoraj rano obudziła mnie N. wpełzająca po moich nogach do łóżka. Nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że zupełnie nie miałam pojęcia, kiedy z tego łóżka wypełzła. Wdrapała się, poklepała mnie po policzku, obudziła D. i poszły dalej obie. A ja spałam jeszcze dobrą godzinę, zanim N. nie wróciła wskazując na pieluchę zdecydowanym "tu!", oznaczającym, że pora wstać i ogarnąć rzeczywistość. Odkąd nauczyła się chodzić, wyciąga mnie z łóżka tuż po przebudzeniu, ewentualnie po krótkich wygłupach z D. jeszcze w pościeli. Raz jeden jedyny zdarzyło się, że poszły bawić się obie, ale to tylko dlatego, że wypełzły z pieleszy razem z TFT, który przez jakąś kosmiczną anomalię musiał jechać na poranną sesję. W innych przypadkach wyciąga mnie z łóżka albo mała, acz silna ręka N., albo przenikliwe pojękiwanie: "jestem głodna" w wykonaniu D. Jakże wielkie było więc moje zdziwienie, kiedy N. wstała wczoraj, nie budząc mnie zupełnie. Słysząc głosy w drugim pokoju poszła po prostu do gości, jak ją znam, przywitała się szerokim, acz z opuszczoną głową, uśmiechem, po czym wróciła zabrać ze sobą starszą siostrę i razem z nią poszła dalej spędzać niecodzienny poranek w doborowym towarzystwie.



Dzieci dorastają, taka kolej rzeczy. Ale za każdym razem zachwyca mnie to, jak szczególnie intensywnie dorastają, gdy spędzają czas z ważnymi dla nich osobami czy kiedy w dobrze znanym towarzystwie doświadczają nowych wyzwań. Ich skoki rozwojowe mierzę spotkaniami z bliskimi i kolejnymi wielkimi przygodami. Za każdym razem po każdej wyprawie tudzież czyjejś wizycie u nas widzę przed sobą zupełnie nowe dzieci. Doroślejsze, inne. Pozostając wciąż z nami, wciąż w tych samych miejscach, na tych samych zasadach, rozwijałyby się pewnie dobrze, zdobyłyby większość umiejętności. Ale stałość codziennej rzeczywistości sprawia, że rzadziej mają okazję odkryć w sobie nowe możliwości, gotowość do kolejnego kroku, ciekawość do poznawania nieznanych im obszarów świata i samych siebie.

Czy to znaczy, że najlepiej rzucać dzieci na głęboką wodę, stawiać przed wciąż to nowymi wyzwaniami, nie trzymać w cieple domowego ogniska? Nie, zupełnie nie tak. Można oczywiście wiele się nauczyć, znajdując się znienacka poza strefą komfortu, można przywyknąć do niewygody, nabrać twardej skóry itd. Ta droga jednak niesie ze sobą wiele niewidzialnych zagrożeń, z każdej z takich przygód dziecko wraca z niepotrzebnym bagażem, który dźwiga ze sobą dalej nierzadko przez całe życie.

Żeby rozwinąć się pięknie, acz szczęśliwie, potrzeba do tego odpowiednich warunków. Poczucia bezpieczeństwa domowego ogniska (jako miejsca fizycznego i jako bytu emocjonalnego), w którym dzieci szykują się do wypraw w szeroki świat i do którego wracają, by zdobyte doświadczenia testować w znanej sobie rzeczywistości. A także dobrze dobranych przygód - osób, miejsc i sytuacji, które dają poczucie bezpieczeństwa, a jednocześnie wnoszących element świeżości, ciekawości motywujący do zrobienia kroku wprzód. W przygodzie chodzi o to, że nigdy nie wiadomo, dokąd dokładnie może nas ona zaprowadzić. I to największe jej piękno. Dlatego ważne jest, by zacząć ją dobrze, mądrze, by wybrać odpowiedni cel.

Pierwszy finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, w którym dziewczynki brały udział jako wolontariuszki, za nami. I powiem Wam, że się nie spodziewałam, że będzie aż tak MEGA!!!!! 

Wszystkie wyobrażamy sobie jakoś idealny poród. Dla jednych jest to poród domowy, dla innych poród siłami natury, ale w szpitalu, dla jeszcze innych najlepszą opcją jest cesarskie cięcie. Możemy się w tym nie zgadzać, ale nigdy nie powinno nas to różnić.

Zanim przeżyłam swój pierwszy poród, nie rozumiałam ani kobiet chcących rodzić w domu, ani tych decydujących się na planowane CC. Sama nie zdecydowałabym się na żadną z tych opcji (choć coraz bardziej przekonuję się do porodów domowych), ale leżąc na sali porodowej zrozumiałam, że nie każda z nas może być gotowa na intensywność przeżyć porodu naturalnego, tak samo nie każda może chcieć obecności obcych ludzi w tak intymnym momencie życia.

Jak nas wiele, tak wiele różnych potrzeb i oczekiwań. Wiele zależy od indywidualnych predyspozycji, doświadczeń, konstrukcji psychicznej. Czasem udaje się przeżyć poród marzeń, a czasem kończy się zupełnie nie po naszej myśli. Ale nigdy, przenigdy, nie powinnyśmy traktować tego jako porażki. To po prostu inny scenariusz tej samej opowieści.

Każdy poród, choć różnie piękny, jest równie ważny. Nie ma porodów bardziej lub mniej wartościowych, lepszych lub gorszych z zasady. To trudne doświadczenie i często wymaga przepracowania go sobie w głowie, czasem wsparcia terapeuty, ale nigdy nie powinno budzić w nas poczucia wstydu, porażki, nie powinno być przedmiotem oceniania, czy nawet dyskusji.

Bo najważniejsze, jak kilka dni temu napisała w komentarzu jedna z Was, że "na mecie, kochane kobiety, i tak spotykamy się wygrane. Wszystkie. Równo."

Bądźcie dla siebie i dla siebie nawzajem łagodne i wyrozumiałe. Najważniejsze w porodzie jest w końcu to, co przychodzi tuż po nim - nasze dziecko. I to łączy nas wszystkie niewidzialną, niesamowitą więzią.

Jest taki fragment Bożego Narodzenia, właściwie samo jego sedno, który w naszej świadomości mocno jest wyparty. Zdałam sobie z tego sprawę dopiero widząc to zdjęcie. Mówimy, śpiewamy o narodzinach Jezusa, o ubogiej stajence, o pasterzach i mędrcach ze wschodu. Ale milczymy na temat młodej dziewczyny, która wspierana przez swojego partnera przeżyła trudy i piękno porodu. Jezus nie zstąpił z nieba. Potrzeba było dzielnej, choć bardzo młodej kobiety, która wydała go na świat.

Może to oczywiste, że skoro Jezus się narodził, potrzebna była do tego matka, potrzebna była ciąża i poród, jak oczywiste jest, że potrzebne były one, byśmy pojawili się na świecie wszyscy my. Dlaczego jednak tak niewiele o tym mówimy? Jakby poród był tematem tabu. Jakby nie wypadało o nim opowiadać.


Doszliśmy do takiego dziwnego momentu w historii ludzkości, kiedy ludzi oburzają zdjęcia z porodu. Kiedy opowieści porodowe budzą niesmak. Kiedy ze względów estetycznych odradza się przyszłym ojcom uczestniczenia w porodzie.

Quo vadis, munde?!

Mówimy o tylu nieważnych sprawach. Poświęcamy uwagę tak wielu złym, brzydkim, niewartościowym rzeczom. Zachwycamy się nic nieznaczącymi faktami. A pomijamy największy z cudów świata.

Jeśli człowiek ma rodzić się do szczęścia, piękna, miłości, nie może rodzić się w atmosferze wstydu. Cud narodzin nie powinien być nigdy tematem tabu.

Dlatego udostępniam Wam dziś to niesamowite zdjęcie autorstwa Natalie Lennard - Miss Aniela, pochodzące z zapierającego dech w piersiach projektu Birth Undisturbed! Wciąż siedzi mi w głowie, odkąd zobaczyłam go kilka dni temu.

Wielki szacunek dla Maryi i wszystkich innych kobiet, które rodziły - w stajenkach, domach, szpitalach, drogami natury czy przez cesarskie cięcie. Jesteście niesamowite! Wy, ojcowie, którzy wspieraliście swoje partnerki, również! I Wy, wszystkie położne, doule, przyjaciółki, babki, które towarzyszyłyście rodzącym! <3 Świat istnieje właśnie dzięki Wam

Zrobiliście już sobie wyrzuty z powodu dodatkowych kilogramów, jakich nabawiliście się przez święta? Udostępniliście zabawne memy pt."Ani mi się waż" itp.? Wpisaliście dietę i ostre ćwiczenia na listę postanowień noworocznych?

Czemu się czepiam, zastanawiacie się zapewne. Co złego w niewinnym memie, planowanej diecie czy rozmowach o poświątecznych kilogramach? Teoretycznie nic.

A praktycznie... Najbardziej pasuje mi tu chyba powiedzenie: "grosz do grosza, a będzie kokosza". Takie niewinne pozornie żarty, pojedyncze zdania kilka razy do roku, komentarze przed lustrem od czasu do czasu kształtują postrzeganie swoich ciał u naszych dzieci.

Jedzenie powinno służyć odżywianiu organizmu. Dbanie o jego jakość (w tym skład) i odpowiednią ilość powinno być więc czymś zupełnie naturalnym, nie dziwactwem i przesadą. Never ever jedzenie nie powinno stawać się celem samym w sobie. Czerpać przyjemność z jedzenia to nie to samo, co jeść dla przyjemności.

Tymczasem nasze święta kręcą się głównie wokół jedzenia. Całe dnie przygotowań, zapasy jak dla wojska, wszystkiego musi być dużo, wszystkiego trzeba spróbować, wszystko trzeba dojeść, żeby się nie zmarnowało, koniecznie też trzeba o tym jedzeniu rozmawiać z innymi - co kto zrobił, jak zrobił, ile zrobił. I ile zjadł, ile przytył, ile będzie teraz musiał się odchudzać.

Nie widzicie w tym nic złego? Nic dziwnego, temat jedzenia w naszym społeczeństwie jest tak powszechnym problemem, że taki stan rzeczy wydaje nam się czymś zupełnie normalnym. Dokarmianie niemowląt, przedwczesne rozszerzanie diety, dyskusje o tym, jak które dziecko je, "o jak ładnie je!", "zjedz, bo ja ci zjem", "a ten to taki niejadek", namawianie do kolejnej łyżeczki, "za mamusię, za tatusia...", nagradzanie za zjedzenie posiłku, słodycze jako stały element dnia, "nie ma świąt bez słodyczy", "nie dając mu słodyczy, odbierasz mu dzieciństwo," dokładki pomimo sprzeciwu jedzącego, "jedz, bo marnie wyglądasz", "musisz jeść za dwoje", "nie spróbowałeś jeszcze... nie smakuje Ci?"...

I jasne, może tak zostać dalej. Nikt od tego nie umrze. Ale to tak jak w "Nowych szatach cesarza" - król jest nagi, a my wszyscy powtarzamy kłamstwo, że jego szaty takie piękne. Sami przestaliśmy tę nagość dostrzegać. Ja jednak widzę nagiego króla. A że nie lubię żyć w kłamstwie, to mnie mierzi niezmiernie, jak patrzę na to ogólne otumanienie. Sama jestem poniekąd jego częścią, nie pytajcie, gdzie podziewa się mój mózg, gdy na horyzoncie pojawią się słodycze...

Wpędzamy się w błędne koło, ucząc od maleńkości, że jedzenie to jakaś taka rzecz wywołująca ogromne emocje - że trzeba jeść dużo, dużo o tym mówić, że jedzenie wywołuje radość innych wokół, a potem martwić się, że zjadło się za dużo albo je się za mało, w konsekwencji mieć wyrzuty sumienia, patrzeć nieprzychylnie na swoje ciało, źle traktować siebie, a często też innych.

Widzę, jak niebezpieczne jest takie podejście do jedzenia i chciałabym nie wpuszczać moich dzieci w ten kanał. Póki są niewinne, nieskażone, chcę zadbać o to, by pozostały na tej bezpiecznej, naturalnej drodze. Nie uzależniać ich od jedzenia, nie tworzyć narracji na jego temat, nie nabudowywać pełnej emocji atmosfery dookoła. Za to nauczyć dbania o jakość posiłków i ich regularność. Czerpać przyjemność ze wspólnego jedzenia, z uczucia włożonego w jego przygotowanie, a nie z jedzenia jako osobnego bytu w ogóle. Nauczyć jeść zdrowo i mądrze, bo zdrowo odżywiony organizm to ładne ciało, szczęśliwy mózg, zrównoważone emocje, psychika wolna od kompleksów, przyczynek do myślenia o sobie dobrze.

Jeśli mamy kochać innych, musimy zacząć od kochania siebie. A żadna miłość nie rozkwitnie na kłamstwie i krzywdzie. Zamiast pakować tyle energii w przygotowywanie uginającego się od jedzenia stołu, włóżmy ją w budowanie relacji z tymi, z którymi do tego stołu zasiadamy.

A dodatkowe kilogramy potraktujmy wreszcie jako lekcję, że każdy skutek ma swoją przyczynę. A nad nimi stoimy my z naszą miłością do siebie. I troską. Jak chcecie się o siebie zatroszczyć? Jedząc lepiej? Akceptując siebie z takim ciałem, jakie macie? A może jeszcze na milion innych sposobów? Wszystkie są dobre.

Wszystkie są lepsze niż działanie na swoją niekorzyść.

Jeśli nie dla siebie, to dla tych małych oczu, które obserwują i biorą wszystko, co robimy, za pewnik. Zjedzcie więc bez skrupułów świąteczne ciasto, jeśli macie ochotę, a potem spójrzcie w lustro z miłością. A na listę postanowień noworocznych wpiszcie tylko jedno: "Być dla siebie dobrym". I zinterpretujcie to na 365 sposobów.