Kiedy byłam w ciąży z Dobrochną, dość szybko pas samochodowy zaczął mi uprzykrzać życie podczas jazdy. Z jednej strony nie chciałam zbyt szybko korzystać z prawa do jego niezapinania, z drugiej trzymanie pasa pod brzuchem całą drogę wydawało mi się i niewygodne, i niebezpieczne w razie kolizji. Wymyśliłam więc, że będę zapinać pas, zakładając na siebie jedynie część piersiową, a część biodrową przekładając za plecami. Całe szczęście nic się przez czas tych moich eksperymentów nie wydarzyło! Kiedy podczas jednej z konferencji obejrzałam film z testów zderzeniowych, pokazujący, jak ciało wyjeżdża spod pasa zapiętego w mój genialny sposób, zaniemówiłam. Na szczęście wraz z projekcją filmu zaprezentowano też rozwiązanie - adaptery do pasów samochodowych przeznaczone właśnie dla kobiet w ciąży.

Trafiłam na nie gdzieś kiedyś podczas podróży do końca Internetu, ale pomyślałam, że to kolejny gadżet i niepotrzebnie wydane pieniądze. Po prezentacji nie miałam jednak cienia wątpliwości, że trzeba te pieniądze znaleźć. No i tu bardzo miła niespodzianka - okazało się, że adaptera nie trzeba wcale kupować. Można go wypożyczyć. W Internecie znajdziecie sporo adresów miejsc, które takowe wypożyczenie umożliwiają. Koszt wynosi ok.10-20zł za miesiąc, więc nie są to duże kwoty, a już w szczególności, jeśli w grę wchodzi bezpieczeństwo i życie dwóch osób!


Adapter montuje się banalnie prosto. Opcję na Izofix podpinacie po prostu do stelaża Izofix, opcję prostszą oplatacie załączonym pasem dookoła fotela. Potem wystarczy jedynie wsiąść do samochodu, jak zwykle zapiąć pas, a jego biodrową część przeprowadzić przez wystające z siedziska adaptera zapięcie. W ten prosty sposób przenosicie pozycję pasa biodrowego z brzucha na uda. Adapter można zamontować w każdym samochodzie, na wszystkich siedzeniach. Jeśli zmieniacie auta w ciągu dnia, adapter można wrzucić do torebki, bo nie zajmuje dużo miejsca.

Poniżej dwa filmiki, które pokazują, co dzieje się podczas kolizji nawet przy prędkości 30km/h z pasem zapiętym tradycyjnie oraz przy użyciu adaptera (nie pytajcie nawet, co dzieje się, kiedy korzysta się z prawa do niezapinania pasów w ciąży...). Mam nadzieję, że przekona Was, jeśli macie jeszcze jakiekolwiek wątpliwości.



I jeszcze jedna bardzo ważna sprawa! Kobiety w trzecim trymestrze ciąży w ogóle nie powinny siadać za kierownicą. W tym czasie, gdy brzuch jest już duży, poduszka powietrzna znajduje się zbyt blisko i stanowi ogromne zagrożenie! Siła, z jaką się otwiera podczas kolizji (a do tego wystarczy naprawdę niewielkie uderzenie), może zmiażdżyć nienarodzonego maluszka w brzuchu mamy.

Ciąża to czas szczególny i również pod tym względem warto zachować szczególną troskę o ciężarną.  Dajcie się, dziewczyny, porozpieszczać. Zatroszczcie się o bezpieczeństwo swoje i maluszka pod Waszym sercem! Kiedy się urodzi, zrobicie przecież wszystko, żeby nie stała mu się najmniejsza krzywda. Niech ta troska zacznie się już teraz! Nie mówcie, że nie macie innej opcji, tylko tę opcję znajdźcie. A historie o mamach wiozących się osobiście do porodu niech staną się jedynie miejską legendą. Zbyt wiele jest do stracenia.



Szykując dla Was tego posta, trafiłam też na filmik przygotowany przez Skodę, który bardzo fajnie zbiera informacje na temat bezpiecznego podróżowania autem w ciąży. Obejrzyjcie, bo naprawdę warto. I obyście dojechali szczęśliwie do każdego wybranego celu!

Jestem typem dość niezależnym. Lubię samotność, wykonywanie wszelkich zadań w pojedynkę, spokój, jaki daje mi brak konieczności liczenia na innych. Oczywiście są sytuacje, w których towarzystwo czy współpraca sprawiają mi mnóstwo przyjemności, jednak bycie Zosią-Samosią mam we krwi. Dość mocno odznacza się to w moim macierzyństwie, wiecie zresztą, że dostaję gęsiej skórki od słuchania rad (kto nie wie, zapraszam do lektury: Dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane), a na wtrącanie się osób trzecich w wychowanie mojego dziecka reaguję natychmiastową ucieczką. Potrzebuję zgromadzić niezbędną wiedzę, stworzyć własną interpretację i dokonać niezależnych wyborów. Mocno odcinam się od tego, co powszechne. Lubię sama.

Ale przyszedł taki moment, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że ta moja rodzicielska samodzielność możliwa jest dzięki jednej rzeczy - grupie wsparcia.

Odkąd pojawiła się D., mniej lub bardziej świadomie ściągam do swojego otoczenia inne mamy. Mamy-sąsiadki, mamy-dawne koleżanki ze studiów/szkoły, mamy-znajome/nieznajome ze świata realnego i Internetu. Przez te 3 lata zgromadziłam dookoła siebie naprawdę pokaźną ich grupę. Z niektórymi przyjaźnimy się i widujemy kilka razy w miesiącu, czasem nawet w tygodniu. Z innymi wymieniamy jedynie czasem opinię na jakiś temat lub dzielimy się historiami o naszych pociechach. Nie zdawałam sobie długo sprawy z tego, jak dużą rolę ta grupa odgrywa w moim życiu. Ot, fajnie pogadać z kimś, kto jest na podobnym etapie życiowym. Dopóki nie spotkałam mamy, która takowej grupy nie miała.

Nie jest łatwo być dzisiaj świadomą mamą. Utartych przekonań, powielanych mitów dotyczących postrzegania dzieci, pielęgnacji i wychowania jest w naszym społeczeństwie całe mnóstwo. Dzięki łatwemu dostępowi do informacji wiele mam wybiera inne drogi. Wspominając choćby jedynie długie karmienie piersią, współspanie, chustonoszenie, BLW czy niekorzystanie z chodzików i eliminację cukru z diety dziecka. Mam to szczęście, że w moim otoczeniu te kwestie są dla większości oczywistością albo stają się nią po krótkim zaznajomieniu z tematem. Praktycznie wszystkie bliskie mi mamy praktykują wszystko z powyższych (a niektóre dodatkowo jeszcze wielopieluchują czy rozważają edukację pozasystemową!).

Ale wracając do tej jednej mamy spoza grona... Spotkałyśmy się, kiedy nasze pociechy kończyły rok. My trzy - matki-sąsiadki - mało doświadczone, ale wciąż poszukujące i na bieżąco wymieniające się wszelkimi odkryciami czy własnymi doświadczeniami - i ona jedna. Generalnie robiła to samo, co my - podążała za dzieckiem, rozszerzała dietę dopiero po 6 miesiącu metodą BLW, okazywała dziecku bliskość i zrozumienie. Różniło nas jedno - pewność siebie. Dużą część spotkania owa mama dopytywała o różne sprawy związane z opieką i wychowaniem, by upewnić się, że robimy tak samo, jak ona. Początkowo nie mogłam zrozumieć, po co. Skąd ten matczyny brak pewności siebie? Przecież wszystko wiedziała, wszystko robiła dobrze. Dopiero później to zrozumiałam - w swoim otoczeniu była wyjątkiem.

Na przestrzeni tych ostatnich 3 lat spotkałam takich mam jeszcze sporo. Wszystkie zdeterminowane, mądre, oddane macierzyństwu, ale niepewne siebie. Zatrzymujące każde przychylne im spojrzenie, dzielące się sukcesami odniesionymi pomimo kłód rzucanych im pod nogi przez Babki-I-Ciotki-Dobra-Rada. Oddychające z ulgą, że ktoś je wreszcie rozumie.

Wszystkie zaczynałyśmy podobnie - od poszukiwania wiedzy, weryfikowania jej za pomocą metody prób i błędów, odrzucania kolejnych przyjętych schematów. Tyle, że w grupie, która mnie otaczała, ja na bieżąco otrzymywałam wsparcie, komunikaty zwrotne, potwierdzenie, że to dobry kierunek. One musiały wyczuwać to same. Kiedy z czymś bywało trudniej, nie przychodziło mi nawet do głowy, by się załamywać czy obwiniać siebie, bo wiedziałam, że inne mamy przechodzą przez to samo.

Czasem wystarczyło samo to, że można było pogadać z kimś w przerwie między zmianą pieluchy a ścieraniem z podłogi kolejnego posiłku. Wystarczyło zobaczyć w innym domu stos nieumytych naczyń albo wiecznie rozstawioną suszarkę na pranie. Albo wyjść z domu w wyciągniętym dresie, bez obawy o to, że w drzwiach przywita mnie pani domu świeżo po fryzjerze i spotkaniu z makeup artist.















Nie zamykajcie się w domach, jak w twierdzach. Poszukajcie innych mam w okolicy (na spacerze z wózkiem, czy w osiedlowej piaskownicy), poszukajcie lokalnych grup, spotkań dedykowanych mamom, zaproście do siebie inne kobiety w podobnej sytuacji. Przekonacie się, że wszystkie mamy, a przynajmniej miewamy tak samo. Zazwyczaj wystarczy jedynie nabrać odpowiedniego dystansu.

Siła, jaką daje obecność innych życzliwych kobiet (wcale niekoniecznie mam), jest nie do przecenienia. I życzę Wam wszystkim, byście jej doświadczyły i nauczyły z niej czerpać.

A Wam, moje kochane, szalone, otaczające mnie matki i niematki - DZIĘKUJĘ! :*