Tak sobie rozmyślam o tym cellulicie, o naszym postrzeganiu siebie, o wiecznym poszukiwaniu diety cud i programach 100 dni do wakacji. I przypomniałam sobie, że gdy byłam dzieckiem, dorośli często mówili: „Wyciągnie się, jak zacznie dorastać”

Nie, że moi rodzice, czy najbliżsi, ale w ogóle dorośli, takie funkcjonowało przekonanie wśród nich. Jak dziecko było „pączusiem”, to nikt się tym zupełnie nie przejmował, bo przecież „wyciągnie się”. Trzeba to było jednak głośno powiedzieć, na wypadek, gdyby ktoś wewnętrznie wątpił.

Nie pamiętam, czy słyszałam to bezpośrednio o sobie (bo to, że słyszałam nie raz w jakiejś formie, że jestem za gruba, to Wam już pisałam jakiś czas temu), ale na pewno słyszałam wiele razy z ust wielu różnych dorosłych na temat wielu różnych dzieci. I faktycznie, większość z tych dzieci „wyciągnęła się”. Stracili okrągłe kształty na rzecz wzrostu. Dołączyli do tzw. średniej. O wielu z nich nigdy nie pomyślelibyście, że mogli kiedykolwiek mieć problemy z nadwagą. Ale oni doskonale pamiętają.

Bo w głowach na zawsze pozostali „grubasami”.

Chociaż odbicie w lustrze wyraźnie mówi im, że nadmiar ciała to tylko wycinek z przeszłości, choć mieszczą się w standardowej rozmiarówce, choć nie mają parcia na to, by schudnąć, ich mózgi wdrukowały sobie postrzeganie siebie w kategorii „gruby”. I nie chodzi mi tu o zaburzenia odżywania, związane z niewłaściwym postrzeganiem swojego wyglądu, jak anoreksja.

Żeby poradzić sobie w rzeczywistości ciągle napływających bodźców, mózg człowieka tworzy sobie skrypty, które ułatwiają mu interpretowanie nowych informacji przez porównywanie do tych już posiadanych. Stąd nasze zamiłowanie do działania i myślenia według utartych schematów - ta droga jest po prostu najłatwiejsza. Tworzymy więc sobie również schemat postrzegania siebie. Ja czyli kto? Jako dzieci uczymy się tego, kim jesteśmy, zbierając informacje z zewnątrz.

Odbicie w lustrze jest na pewno jedną z takich informacji. Nawet bardzo młody mózg potrafi zaobserwować, że wymarzony kostium, podciągając się ciągle do góry i odsłaniając zaczepnie odstającą „oponkę", nie wygląda na jego ciele równie atrakcyjnie, co na ciele szczuplejszego kolegi. Że drobniejsze dzieci są sprawniejsze i mniej się męczą podczas zabaw ruchowych. Że zgrabniejsze dziewczyny mają większe powodzenie u płci przeciwnej.

Ale przede wszystkim zbieramy informacje od innych ludzi. Spojrzenia, zachowania pośrednio uderzające w tuszę (jak bycie wybieranym do drużyny jako ostatni) i te bezpośrednie, jak docinki itp. A także teksty rzucane nad głowami dzieci przez dorosłych. Niewinne i przecież o pozytywnym wydźwięku „wyciągnie się, jak zacznie dorastać.”Mówią, że jest coś, o czym może nie wiem, ale co sprawia, że mówią o mnie, pocieszając się.

Jestem inny. Coś jest ze mną nie tak. Co jest przyczyną mojej odmienności? Ciało. To ono staje na przeszkodzie do mojego szczęścia. Jestem TEN GRUBY/TA GRUBA. Może kiedyś będę kimś, może z tego wyrosnę, ale dziś nie jestem w pełni wartościowy.

To wszystko często odbywa się na poziomie nieświadomości, ale jest w nas i decyduje o naszym postrzeganiu siebie. O naszych decyzjach życiowych. O poczuciu zadowolenia z życia.

W pewnym sensie ci „grubi chudzi" mają zresztą rację. Ciało w okresie dojrzewania rośnie wzwyż. Ale komórki tłuszczowe nie znikają. Ten nadmiar, który ciało wyprodukowało w dzieciństwie, pozostaje z nami przez całe życie. Kiedy dbamy o zdrową dietę i ruch, siedzą sobie cichutko, nie wadząc nikomu. Ale pęcznieją za każdym razem, kiedy damy im na to szansę. Nie znikną nigdy, choćby nie wiem co. Będą maleć lub rosnąć w zależności od naszych zachowań, ale będą.

Oczywiście ich ilość w dzieciństwie zależna jest od wielu czynników, w tym od genów w dużej mierze i na to wpływu nie mamy (możemy jedynie wybrać dziecku drugiego rodzica z małą ilością tkanki tłuszczowej i liczyć, że po nim odziedziczy geny ;D). Za to za te wszystkie nadmiarowe komórki tłuszczowe, z którymi dzieci żyć będą do końca życia, odpowiadamy my - rodzice.

Dlatego niewinna czekoladka od dziadków, codziennie obecny w jadłospisie napój słodzony, czipsy na przekąskę, kaszki dla niemowląt uznawane za podstawę diety itp. itd. mogą uśmiechać się do Waszych dzieci jeszcze za 30, 50, czy 70 lat.

Wasz wybór. A konsekwencje i tak poniesiecie nie Wy.

W dzieciństwie moi rówieśnicy nie mogli doczekać się, kiedy wreszcie będą dorośli. Nigdy tego nie rozumiałam. Dorosłość nigdy nie wydawała mi się czymś atrakcyjnym.

I nie myliłam się. Dorosłość rozczarowuje mnie na każdym kroku.

Nie umiem po prostu żyć wewnątrz Matrixa. Odłączam się regularnie i patrzę na ten świat, w którym ludzie starowani są z zewnątrz, nie mając o tym pojęcia. Żyją w ułudzie, w szczęściu opierającym się na tym, że wierzą w to, co widzą, a właściwie w to, co ktoś chce im pokazać.

Ogromnie chciałam mieć dzieci. Pragnęłam tego odkąd skończyłam 12 lat, serio. Latami czekałam z TFT, aż to marzenie się spełni. Ale teraz, kiedy są, aż mnie czasem skręca w środku, gdy pomyślę, na jakie życie muszę je przygotować.

Do dupy to wszystko, naprawdę.

Żyjemy sobie tym mniej lub bardziej sielankowym życiem. Cieszymy się sobą, staramy się uczyć wciąż na błędach własnych i cudzych, by być lepszymi rodzicami, lepszymi ludźmi. Próbujemy spełniać marzenia, żyć po swojemu. Wiele dobra u nas się dzieje. Jestem szczęśliwa, często zmęczona, zabiegana; jestem zajęta codziennością i wtedy wszystko gra.

Ale wystarczy, że wyjrzę poza ten nasz świat. Że spojrzę na tę większość, która przychodzi na place zabaw, że przeczytam komentarze ogółu pod jakimkolwiek ważnym tematem, że zobaczę wiadomość płynące z ulic miast...

Mam wrażenie, że mogę funkcjonować stabilnie tylko w wygłuszających słuchawkach. W mojej enklawie względnej wolności. Wśród ludzi, którzy żyją podobnie jak ja, dając mi poczucie przynależności i bezpieczeństwa. I ukrywając przede mną, że świat na zewnątrz tej naszej wioski wygląda jednak paskudnie.

Ale dlaczego? Dlaczego muszę tak żyć?

Nie zgadzam się na to, by było, jak jest. Nie zgadzam się na to, by przymykać oczy i nie widzieć, że wokół rozrasta się zło. Nie zgadzam się na to, by ktoś sterował innymi, nawet jeśli nie steruje mną. Nie zgadzam się, by ktoś był krzywdzony, nawet jeśli nie jestem to ja.

Świat dorosłych jest paskudny. Pełen kłamstwa, manipulacji, głupoty, walki o dominację.

Mam chorobę lokomocyjną, a siedzę wciąż w tym diabelskim młynie. Świat wiruje, a ja widzę przerażające twarze klaunów o złowieszczych uśmiechach. Słyszę zgrzyt przegrzanych do granic przerdzewiałych dawno trybów. A wszyscy wokół chichoczą i bawią się w najlepsze, nie widząc, że to wcale nie jest wesołe miasteczko. Klauni drwią z nas, kręcąc karuzelą jak w rosyjskiej ruletce. Mamy sporo szans, że przetrwamy ten obłąkańczy taniec. Nawet jeśli nie zginiemy, jeśli to wszystko nie pierdolnie, wyrzucając nas w niebyt, godzimy się być marionetkami w rękach szaleńców. Uwierzyliśmy, że ktoś zgotował nam świetną zabawę. Czasem odczuwamy mdłości, ale to pewnie z przesytu dobra.

Nie chcę wsiadać, nie chcę zabierać tam dzieci. Wysiadam, kiedy tylko się da, ale to wszystko wokół to ciągle ten pokręcony lunapark. Gdzie się nie obejrzę, czeka nowe diabelskie koło. Czasem próbuję wziąć oddech i okazuje się, że znów siedzę wewnątrz, że kręcę się, choć nie chcę, że wysiąść nie mogę. Moje dzieci… Nie chcę mówić im, jak jest. Nie chcę straszyć, wskazywać palcem: „zobacz, to nie zabawa, to nie klaun, stąd trzeba uciekać”. Ale przecież jeszcze bardziej nie chcę kłamać, mówić: „Baw się, jest fajnie. Kolorowo, słodko, tak powinno wyglądać życie."

Czemu D. się tak często boi? Czemu zdarzają się dnie, że nie odstępuje mnie na krok, że wciąż mówi, pyta, zamęcza?

Nie oszukasz wysoko wrażliwego dziecka, że jest dobrze, kiedy dobrze nie jest. Ono czuje twój lęk. Ono czuje, że powietrze wokół niespokojnie drga. Czasem próbuje je rozgonić, biegając i pokrzykując, zagadując tę głuchą ciszę.

Czasem pyta, czy nie wejdzie tu żadne zwierzę. A ja wątpię, że boi się zwierząt. Czuję podskórnie jej lęk i myślę, że wiem, czego boi się moje dziecko.
Boi się, bo ten świat to dżungla. A w niej setki oczu, dźwięków, zapachów. Kto pcha się do dżungli nieświadomie? Kto pozwala sobie stracić czujność?
Czy nie tak zachowuje się otaczająca większość? Jak turyści w dziczy. Jedzą napotkane przypadkiem rośliny, wchodzą w krótkich spodenkach w nieznane chaszcze i głaszczą drzemiące na gałęzi dzikie koty.

Żyjemy (ja i D.) trochę jak w horrorze, czując to, czego nie czuje większość. W powietrzu unosi się strach.

Gdyby wszystko działało jak trzeba, moglibyśmy przekazać tym mniej czujnym osobnikom w stadzie, że otacza nas niebezpieczeństwo, a one poprowadziłyby nas inną drogą lub walczyłyby w obronie wszystkich, gdyby zaszła taka potrzeba. Ale nie tu. Nie w tej bajce. Bo przecież jesteśmy ludźmi. NADludźmi. Zapomnieliśmy, że prawa natury wciąż drzemią w nas. Im dłużej im zaprzeczamy, tym bliżej podchodzi zagrożenie. Choć czy może być jeszcze gorzej, skoro zagrożeniem jesteśmy my sami?

Dorosłe życie jest do dupy. Bo wtedy już wiesz, że nie uratuje cię w tym świecie już nic. Możesz liczyć tylko na cud, ale nie ma co liczyć, że szalone wesołe miasteczko wyjedzie. Że spakuje swoje wstrętne, zionące brudem, starym smarem i żelazem ustrojstwa i wyniesie się, fałszując na pożegnanie, by zostawić jedynie wydeptany na mokrej trawie ślad i tonę śmieci. Już wiesz, że nie ukryjesz się za maminą spódnicą, by poczuć się bezpiecznie. Że nie wystarczy, że powiesz: „Chcę do domu”, by to wszystko skończyło się, zniknęło, przestało budzić lęk.

Nie ma ucieczki. Bo gdy uciekniesz, czy nie wpadniesz na kolejny lunapark? Z klaunami może bez wielkich czerwonych nosów, za to z ogromnymi butami, piszczącymi złowieszczo przy każdym kroku?

Ktoś urządził sobie z tego świata wesołe miasteczko, bo to intratny biznes i ludzie sami pchają się, by ich mamić i karmić kiczem pomieszanym z tandetą.

Próbujesz iść swoim tempem, ale jak zapanować nad własnym mózgiem, gdy psychodeliczna muzyka wprawia w trans. I nagle jesteś znów, siedzisz wygodnie i poprawiasz pasy. Jest fajnie, wesoło, muzyka gra, karuzela się kręci, skoro większość dobrze się bawi, może niepotrzebnie panikuję? Może pora zacząć bawić się z nimi?

Czasem odłączam się od tego Matrixa. Widzę system i rządzące nim maszyny. Znajomość prawdy boli, rozrywa od środka, nie pozwala spokojnie spać.

Czy da się żyć poza systemem? Nie musząc uciekać i się kryć? Przecież nie da się odwrócić wzroku. Powiedzieć: „to nie moje” i nie czuć więcej bólu, że jest jak jest.

Mam poczucie, że stoimy na krawędzi przepaści. I zamiast zatrzymać się, spojrzeć wstecz, zawrócić, tańczymy wciąż do psychodelicznej muzyki wesołego miasteczka, odwzajemniając uśmiechy klaunów i pstrykając sobie pamiątkowe selfie z kciukiem uniesionym w górę. „Lubię to”. Jazgot głośników, nawoływania obnośnych sprzedawców, pisk rozbawionych tłumów zagłuszają krzyk spadających kolejno w przepaść

osób homoseksualnych i transpłciowych
nastolatków z depresją
rodziców niepełnosprawnych dzieci
dzieci molestowanych seksualnie
żon bitych przez mężów
dzieci bitych przez rodziców
uczniów, dla których zabrakło miejsc
uczniów w systemie edukacji w ogóle
ojców walczących o dzieci
uchodźców
chorych w klatkach biurokracji
starszych ludzi
Matki Ziemi

wszystkich myślących inaczej.

Kiedyś spadniesz i Ty. I będziesz mógł winić jedynie samego siebie, bo nie zrobiłeś znów nic, by wypędzić wesołe miasteczko ze swojego życia.

A mogłeś chociaż kliknąć „udostępnij” pod tekstem, który opisywał Twoje nienazwane głośno emocje, pod wiadomością, która Tobą wstrząsnęła. Mogłeś głośno powiedzieć, że nie zgadzasz się. Mogłeś zgłosić mowę nienawiści znalezioną w sieci. Małe rzeczy, które nie wymagają nawet wstawania od ekranu. Wcale nie musisz wychodzić na ulice, jeśli brak Ci odwagi. Ale nie możesz nie robić nic. Bo nie robiąc nic, dajesz przyzwolenie, by szalona karuzela, w której siedzisz Ty, Twoje dzieci, Twoi najbliżsi, kręciła się coraz szybciej, skrzypiąc złowieszczo. Pewnego dnia runie w przepaść.

Chyba że zatrzymamy ją razem. Już dziś.

Człowiek wstaje rano z łóżka i zupełnie nie ma pojęcia, że tuż za rogiem czeka coś, bez czego nie może się dłużej obyć. Macie tak czasem? Bo my nie. Aż do dziś. Jak gdyby nigdy nic pomaszerowaliśmy do osiedlowego Decathlon Kartuska po kamizelkę do pływania. Jak zwykle zajrzeliśmy na dział rowerowy przymierzyć rowerek z pe.dałami. I wtedy naszym oczom ukazał się ON! Świeżo wprowadzony do oferty (albo z nas totalni ignoranci) rowerek biegowy dla starszaków! D. wsiadła na niego i po prostu popłynęła. Nie mogliśmy go nie wziąć, po prostu nie mogliśmy. Żadne z nas nie mogło. Najwyżej do końca miesiąca zęby w ścianę, trudno. Ale dla tej iskry radości w oku, dla tego uśmiechu pełnego zaskoczenia... Ona się naprawdę nie spodziewała, że może nam wpaść do głowy taki szalony pomysł! Przymierzyła go po prostu, jak zwykle mierzy rowerki w sklepie, a tu rodzice oznajmiają, że bierzemy go do domu. A ja poryczałam się ze wzruszenia, bo zobaczyć tę radość na twarzy, która zwykle przeżywa wszystko wewnątrz, dawkując sobie emocje i nie eksponując w taki oczywisty sposób ogromu uczuć, które kłębią się w środku, to dla mnie coś prawdziwie bezcennego. Czasem mówi się: "Przychyliłabym jej nieba" - to była właśnie taka chwila.




I już spieszę z krótkim wyjaśnieniem, dlaczego w ogóle go kupiliśmy. Jeśli zaglądacie tu czasem, to zapewne zauważyliście, że D. miała już wcześniej rowerek biegowy i to nawet tej samej firmy. Jej pierwszy BTWIN kupiliśmy, gdy miała 1,5 roku.


Gdy tylko D. opanowała swobodnie chodzenie, czyli w wieku 13 miesięcy, na zawsze pożegnaliśmy wózek. Zwyczajnie nie była nim zainteresowana, a nam też nie był zupełnie potrzebny - na ile się dało, D. dreptała na własnych nogach, potem w odwodzie mieliśmy nosidło (serio, wyobrażam sobie życie bez wózka, ale bez chusty i nosidła - never!) Na jednym z takich tuptanych spacerów, gdy miała niecałe 1,5 roku, przymierzyliśmy rowerek, przekonani, że to jeszcze nie pora. Okazało się, że D. wykazała entuzjazm i niezbędny poziom umiejętności. Odkupiliśmy więc używany, gdy tylko pojawił się w okolicy.


Pierwsze miesiące D. użytkowała go jedynie w domu, nieporadnie wlokąc go między nogami i tuptając wzdłuż korytarza. Gdy zmężniała na tyle, by móc utrzymać go w pionie i jednocześnie w miarę operować kierownicą, zaczęliśmy zabierać go na spacery. Przejście długości bloku zajmowało nam dobre pół godziny, bo po każdym kroku D. zatrzymywała się, żeby obejrzeć jakiś kwiatek, kamyk, poprawić uchwyt itp. A my cierpliwie staliśmy obok (nie mam pojęcia, co stało się z tamtą cierpliwością, ale tęsknię za nią okrutnie 🙁). Powiem Wam szczerze, że byłam pełna podziwu dla tego małego stworzenia, że z taką determinacją tupta z przeszkodą między nogami. Ewidentnie nie była jeszcze gotowa na jazdę na biegówce, a jednak z dumą, niestrudzenie, metodą małych (naprawdę małych) kroczków szlifowała swoje umiejętności.

Nie wsiadła i nie pomknęła, jak robią to niektóre dzieci. Nie zarzuciła prób po pierwszych trudach, jak robią to inne. Po prostu czerpała radość z tego, co potrafiła w danej chwili. Nie wytuptała też sobie mistrzostwa. Przez długie 1,5 roku jedynie chodziła z rowerem. Bo to był jej LOLEL.


Od początku w kasku, potem do wyposażenia dołączył fotelik dla Lenki, dzwonek, światełka, a niedawno też koszyk na kierownicę i koszyk na bidon. Projekt "ROWER" rósł w siłę niewspółmiernie do umiejętności, ale zupełnie nie mieliśmy na nie ciśnienia. Z czasem nauczyła się chodzić siedząc na siodełku, dość swobodnie skręcać kierownicą, zjeżdżać z podjazdów (na początku przy każdym schodziła z rowerka). Mając 2,5 roku wystartowała w zawodach rowerowych i dojechała na metę ostatnia. Jeśli nie czytaliście, zobaczcie TUTAJ, bo to były dla nas naprawdę ważne zawody.

Czasem rozstawała się z rowerem na długie tygodnie, by potem znów zabierać go niemal codziennie. Aż wiosną tego roku odpaliła się na jazdę całkowicie. Nie było wyjścia z domu bez rowerka. Zaczęła zjeżdżać z górek przy użyciu hamulca, nabierać rozpędu i zostawiać nas daleko w tyle, a ostatnio również podnosić do góry nogi i utrzymywać równowagę. Każdy sukces motywował ją coraz bardziej.


A w głowie miała wyższy cel - opanować jazdę na rowerze z ped.a.łami. Za każdym razem, gdy nadarzała się okazja, mierzyła takowy i próbowała ruszyć do przodu. Aż wreszcie ostatnio jej się udało! Ustaliliśmy więc, że teraz przez lato damy jej czas na udoskonalenie jazdy na biegówce, szczególnie w kwestii utrzymania równowagi, a jesienią na urodziny sprawimy jej wymarzony rower, od razu bez bocznych kółek. Z radością przystała na taki układ. A w międzyczasie wsiadła na nowo wypatrzoną na dziale rowerowym biegówkę dla dzieci starszych. Ot tak sobie, po prostu.


I już nie mogliśmy zrobić nic innego, jak wziąć rower pod pachę prosto do kasy.

Mknęła na nim, jakby sunęła po lodzie. Większe koła, wyższe siodełko, szersza kierownica dały zupełnie inną postawę ciała i o niebo lepsze warunki do śmigania.





Czy opłacało się wydać pieniądze na raptem kilka miesięcy jazdy? Opłacało. Sam jej spontaniczny, pełen zaskoczenia uśmiech wart był każdej ceny. Ale zainwestowaliśmy też w coś niezmiernie ważnego - w wiarę w siebie, własne możliwości, w radość z sukcesów na większą skalę, w łatwiej osiągalny sukces na zwykłym rowerze.

Ja byłam dzieckiem mocno nieporadnym ruchowo. Brak możliwości pokonania własnych ograniczeń sprawiał, że coraz bardziej zamykałam się w sobie, coraz mniej byłam pewna siebie, coraz mniej podejmowałam wyzwań. Aż w końcu odcięłam ciało. Skoro sprawiało trudności i nie przynosiło korzyści, postanowiłam podświadomie o nim zapomnieć. Z zaniedbania pełno dziś w moim ciele napięć i przykurczy, w efekcie czego od ponad roku nieustannie odczuwam ból. Z wyparcia nie dostrzegam sygnałów, które ciało daje mi, by ochronić psychikę w sytuacjach przeciążenia. Z niekochania z niechęcią patrzę w lustro - nie umiem docenić tego, co we mnie atrakcyjne ani popracować nad tym, co faktycznie wymaga zaopiekowania. Powoli odkrywam swoje ciało na nowo. Uczę się go słuchać i szanować.


I bardzo staram się, by D. postrzegała swoje ciało jako ważną, integralną część siebie. Jako źródło mocy i możliwości. Jako narzędzie do zdobywania świata, przeżywania przygód. By o nie dbała i słuchała go.

I cieszę się widząc, jak z radością próbuje swoich możliwości, jak z zaciekawieniem słucha o nieznanych jej jeszcze formach aktywności, jak planuje próbować nowych rzeczy.

Choć brzmi to banalnie, wewnątrz kryje się niezmiernie ważna prawda: "W zdrowym ciele zdrowy duch". A ja widzę, jak ten mały duch rośnie, gdy opanowuje kolejne rowerowe sztuczki.

Czy Wy w ogóle wiecie jaki dzisiaj jest dzień?! Dziś jest największe święto dzieciństwa!!!! Jeśli jeszcze nie zaczęliście świętować, to nie zwlekajcie już ani minuty dłużej, łapcie wiadro z wodą i lećcie na dwór! Dzisiaj Międzynarodowy Dzień Błota! O naturalne błotko będzie pewnie przy tej pogodzie ciężko, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wspomóc Matkę Naturę i przyrządzić błoto według własnej receptury.




Czasem ludzie zastanawiają się, po co są takie święta. Tak jak kiedyś chcieliśmy kupić dla D. jakąś nową książkę. No wiecie, jak to zwykle książkę - dla przyjemności. Ale widocznie większość poprzednich klientów potrzebowała jednak wyższych celów, by książkę zakupić, miły pan sprzedawca potraktował nas więc równie serio i zaczął proponować:
- Ta książka uczy rozpoznawania kolorów. Ta liczyć do 10. Ta angielskich słówek. Ta bezpiecznego poruszania się po drodze...
No więc dla tych wątpiących w konieczność święcenia dnia świętego, wyjaśniam:


Błoto daje możliwość:
- sporządzania mieszanin jedno i niejednorodnych;
- obserwowania procesów sedymentacji i dekantacji;
- badania właściwości substancji - stanu skupienia (przechodzenia ze stałego w płynny i odwrotnie, w zależności od ilości użytego piasku), barwy (nie od dziś wszak wiadomo, że zupełnie inną barwę ma błoto sporządzone z ziemi, inną z piasku, a jeszcze inną takie z dodatkiem materiału roślinnego), zapachu (w zależności od nasłonecznienia, składu oraz wieku kałuży), a dla wyjątkowych pasjonatów również i smaku;
- eksperymentowania z gęstością, stężeniem;
- rozwijania kreatywności (gdyby faktycznie trzeba było ją rozwijać 🤦‍♀️);
- planowania działań (błoto do skoków i rozbrygów wymaga zupełnie innych proporcji i narzędzi niż to do przyrządzania błotnych dań);
- ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej w zakresie dużej motoryki (szczególnie w zakresie niewpadania na początku zabawy i wpadania w zaplanowane miejsce techniką dowolną w szczytowym jej momencie);
- ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej w zakresie małej motoryki (wskazane wszelakie naczynia do przerzucania, przelewania, przenoszenia, formowania);
- stymulowania wszystkich zmysłów (taka zupełnie darmowa sensoplastyka);
- dbania o właściwą postawę ciała dzięki konieczności ciągłego pozostawania w ruchu;
- wzmacniania odporności organizmu poprzez zaprzyjaźnianie z różnorodną florą bakteryjną;
- wspomagania termoregulacji (chłodzenie rzadkim błotem w dzień upalny, okłady z gęstego błota izolujące od zimna w dzień chłodniejszy);
- budowania pozytywnych relacji międzyludzkich (pokażcie mi kogoś, kto kłóci się o kawałek błota!);
- uzdrawiania wymagających terapii elementów relacji
(szczególnie z przewrażliwionymi na punkcie czystości matkami i babciami);
- oszczędzania pieniędzy (dziecko bawiące się w błocie nie może jednocześnie być uczestnikiem zabaw w parku rozrywki itp., nie potrzebuje też żadnych zabawek oraz na długie godziny zapomina o potrzebie jedzenia i picia).


Was jednak przekonywać chyba nie muszę? Błoto przede wszystkim to zawsze dobra zabawa i to jest najważniejsze!!!!

Jako dziecko miałam wujka, który zawsze obiecywał: "Łaśka, ubierzesz się kiedyś na biało i pójdziemy skakać po błocie!" Nie udało mu się dotrzymać obietnicy, ale ja sobie jeszcze po tym błocie nie raz poskaczę! Lećcie i Wy!



PS Niech Was nie zwiedzie ciepłe odzienie D. - zdjęcia zrobione jeszcze przed upałami, gdy produkowaliśmy błoto, by ochrzcić nowe kalosze z Decathlona

Jestem fanką glottodydaktyki dr.Rocławskiego i na pewno będziemy sięgać niedługo po klocki Logo, ale jakoś tak czuję, że czytanie globalne na starcie sprawi D. dużo frajdy, bo szybko będzie mogła poczuć, że już coś umie sama przeczytać. Bawiłyśmy się rok temu w wyszukiwanie w książce "Babo chce" słowa "Babo" i już wtedy miałam ochotę pójść za ciosem i zacząć przygodę z czytaniem globalnym, ale nigdzie nie mogłam dostać tego zestawu, a samej nie chciało mi się przygotowywać kart (choć to w sumie pewnie roboty na dwa/trzy wieczory). A tu taka niespodzianka - wyszło nowe wydanie!

Popłakałam się ostatnio ze wzruszenia! Dzień przed Dniem Matki i moimi urodzinami ta mała istota stanęła po raz pierwszy na nogi. Jeszcze nie siedząc i nie raczkując, bo długi, wiotki kręgosłup trudno jej było ogarnąć. W między czasie rozpracowała siadanie i zrobiła kilka pierwszych kroków na czworaka. A ostatnio stojąc przy barierce łóżka zaczęła trenować podnoszenie jednej nogi w górę. Potem dorzuciła jedną rękę, przenosząc ciężar ciała całkowicie na jedną nogę. Po kilku minutach takiego cudownego tańca, wyciągnęła rękę w moją stronę, złapała mnie za ramię, a potem przesunęła delikatnie jedną stopę, za nią drugą i na koniec przeniosła na mnie drugą rękę. I tak oto pierwszy krok za Nią!!!!!! Resztę dnia spędziła wspinając się co chwilę na meble i wypróbowując nową umiejętność. A ja stałam i płakałam ze wzruszenia. Moja maleńka N., mój mały zdobywca świata! 😍😍😍


Niemniej choć wielce jestem z tego dumna, nie mam zamiaru ani odrobinę "ułatwiać" jej drogi do samodzielnego chodzenia. Pewnie za kilka dni/tygodni nabierze wprawy w przenoszeniu ciężaru ciała i przestawianiu nóżek i z ogromnym entuzjazmem podążyłaby dalej niż na długość dostępnych mebli. Aż się prosi złapać za te małe rączki i poprowadzić dalej w świat, och! jakże by się cieszyła, co nie?! Daliśmy się tak ponieść emocjom przy D. Niby wiedzieliśmy, że nie powinno się prowadzać za rączki, że dziecko samo powinno wykonać pierwsze kroki bez wspierania się o meble, gdy będzie na to najzwyczajniej gotowe, ale hormony szczęścia zalały nam mózgi i jak większość dumnych rodziców trzymaliśmy 10-miesięcznego tuptusia, zachwycając się, jak chwiejąc się, przemierza kolejne metry. Być może wcale jej to nie zaszkodziło, ale mam z tyłu głowy ciągle tę myśl, że tak naprawdę nigdy nie będę mieć pewności.