Zastanawialiście się kiedyś nad swoimi obowiązkami wobec państwa? Wobec historii? Nad swoim miejscem we Wszechświecie? Żyjemy w czasach, gdy słowo "obywatelstwo" kojarzy się jedynie z rubryką w dokumentach, a "patriotyzm" z obchodami Święta Niepodległości. Pewnie to dobrze, bo przez wielką część naszej historii, gdy słowa te znaczyły bardzo wiele, to zawsze w kontekście zniewolenia, braku i smutku. Dziś jesteśmy wolni, wolni od poczucia obowiązku, od konieczności myślenia, co znaczy być obywatelem czy patriotą.

Są jednak takie chwile, kiedy człowiek czuje, że jest patriotą, że obywatelem, że musi wyjść ze stanu spoczynku. Nie chwytać za broń, ale powiedzieć: "Jestem."

Upadły wielkie narracje, jak jedna wiara, jeden naród, jedna historia. Upadły wraz z nimi jednoznaczne i uniwersalne normy, wartości i interpretacje.  Nastały czasy, gdy sami tworzymy swoje mikro narracje, swoje małe historie, swoje interpretacje świata.

Żyjemy w czasach, gdy głupiemu wolno mówić, że jest mądry, a nam wolno w to wierzyć. Ale nie mamy poczucia, że wierzyć w to należy, że inaczej nie wolno, nie wypada, że wstyd. To już nie jak w "Nowych szatach króla". Możemy wierzyć i potwierdzać, że król wygląda pięknie albo krzyczeć, że król jest nagi. Ba! Możemy nawet twierdzić, że króla nie ma albo że to my jesteśmy królami.

Pytanie oczywiście, co robimy z tą wolnością? Czy w ogóle z niej korzystamy? Czy korzystamy z niej umiejętnie? Czy pozwalamy innym dalej kierować naszym myśleniem?

Zyskaliśmy władzę, ale straciliśmy poczucie bezpieczeństwa, stabilne i jasne ramy, które upraszczały świat. Szczególnie mocno odczuwamy to, kiedy przychodzi pora wytłumaczyć świat naszym dzieciom.

Nie ma dziś jednoznacznej definicji rodziny czy dobra. Rodzina to nie zawsze mama, tata i dzieci, a dobro jednego może dla drugiemu stanowić zło. Wszystko zależy od interpretacji, od kontekstu, od obserwatora. Nic albo prawie nic nie jest stałe, jednoznaczne.

W tej chwili jestem blogerką. Za chwilę D. się obudzi i będę matką. TFT poprosi o kawę i będę żoną. Spojrzę w lustro i będę kobietą. Kiedy wyjdę na łąkę, będę człowiekiem. Nie jestem zdefiniowana raz na zawsze, co więcej definiuję siebie w każdej chwili, w zależności od tego, w jakiej jestem akurat relacji  - ze sobą, z otoczeniem. Mogę być dobra dla swoich najbliższych i zła dla tych, którzy chcą ich skrzywdzić. Nigdy nie istnieli ludzie do gruntu dobrzy albo źli, choć kazano nam w to wierzyć. Świat definiowany na zasadzie przeciwieństw był łatwiejszy do przyswojenia, łatwiejszy do kierowania i często łatwiejszy do życia. Ale ograniczony.

Dziś możemy po swojemu opowiedzieć naszym dzieciom świat. Nie opowiedzieć bajkę o świecie, ale dosłownie: opowiedzieć świat! Nazwać go, wytłumaczyć, zrozumieć. Możemy stworzyć go na nowo.

Kiedy D. zacznie zadawać pytania, bardzo często, zamiast konkretnej odpowiedzi, usłyszy: "To skomplikowane". Ale będziemy sobie ten świat opowiadać po kawałku, nadawać mu znaczenia, rozróżniać odcienie. Będzie trudniej, ale ciekawiej. I prawdziwiej.

I choć wielkie narracje upadły, choć patriotyzm przez wielkie "P", jak Polska Walcząca, to już historia, stworzymy sobie własną jego definicję. Naszą własną miłość do ojczyzny.

I będziemy opowiadać D. o losach naszego kraju, starając się nie oceniać jednoznacznie, ukazując zależności i motywy, poszukując odpowiedzi na pytanie: "Co by było gdyby...?" Bo jeśli zrozumie, dlaczego różne rzeczy się działy, że stali za tym ludzie ze swoimi małymi historiami, że nic nigdy nie było proste i że gdyby wielkie narracje nie były uznawane za ważniejsze od tych małych, do wielu złych rzeczy by nie doszło, zrozumie lepiej siebie i będzie potrafiła pokierować własną małą historią szczęśliwie, nie odbierając przy tym nikomu prawa do jego własnej historii, do jego własnego szczęścia.

Jestem idealistką, wiem, ale gdybyśmy wszyscy nauczyli się świadomie tworzyć własne historie, rozumieć ich wpływ na historie innych, może świat wreszcie stałby się miejscem dla wszystkich ludzi, nie tylko tych, których narracja wybrzmiewa głośniej niż pozostałych. Gdybyśmy spróbowali nauczyć tego nasze dzieci.

My w każdym razie nie damy się zakrzyczeć, nie damy sobie wmawiać, że król nie jest nagi. D. ma swoje oczy, swoje uszy, chcemy nauczyć ją z nich korzystać. Dlatego dziś, choć ma dopiero 3 miesiące, uczestniczyła z nami w ważnym wydarzeniu. Wydarzeniu, w którym chodzi przede wszystkim o to, by nie pozwolić na przestawianie człowieka ze zbioru białych do zbioru czarnych, by pozwolić mu mienić się feerią barw, by zrozumieć jego małą historię i nie odbierać mu tego, że zmieniła naszą wielką historię, bez względu na to, jak często przesuwał się na palecie barw ku szarościom czy nawet czerni.

Nasz mały patriotyzm będzie wciąż walką i to walką o wolną Polskę - wolną od uprzedzeń, kłamstw, smutku i kompleksów. Walką u podstaw. U piaskownicy. I wiecie, tak czuję mocno gdzieś blisko serca, że jest Was tam, takich małych patriotów, więcej. I wierzę, że nasze dzieci zbudują piękne zamki - najpierw z piasku, a potem... nie, nie z marmuru, z czegoś o wiele twardszego i cenniejszego. Wierzę w to przyszłe pokolenie, pierwsze pokolenie wychowane przez ludzi urodzonych i wychowanych w wolnej Polsce.

Zazwyczaj, kiedy trafię na coś fajnego w Internecie, biegnę z tym do TFT, a on kiwa głową i mówi: "Zrobimy takie". Teraz to już się nawet nauczyłam, że nie pytam, czy kupimy, tylko czy da się zrobić :D No bo po co mieć fajne, skoro można mieć Trochę Fajne?

Nad metryczką też już myślałam. Przecież nie raz bawiliśmy się w grafiki - tu jakieś tło, tam fajna czcionka, programik graficzny i już. Pewnie myślałabym nad tym do tej pory, bo niby proste, ale znaleźć czas na przejrzenie stocków, dobranie czcionek, skomponowanie... A jeszcze przecież tyle innych projektów dzieciowych w realizacji! (Nie mogę się doczekać, aż Wam o wszystkich opowiem!)

Na szczęście zanim zatonęłam w poszukiwaniach, ciotka Magdalena już przebierała nóżkami i dopytywała ciągle, czy D. już na świecie, bo ona ma prezent, ale dopiero po urodzeniu! Mój detektywistyczny umysł od razu wydedukował, o co chodzi. A gdy po narodzinach małej dopytywała o szczegółowe dane, byłam na 100% pewna. I tak oto takie cudo zawisło za jej sprawą w naszym miętowo-szaro-różowym pokoiku:




No czyż nie jest piękna?

Metryczka od SmallDesign, gdybyście byli zainteresowani. Mają też inne wzory, wiem, bo u nich pierwszych widziałam ten pomysł. Metryczki robią się powoli bardzo popularne (jak chyba wszystko, co ładne, a związane z dziećmi), więc na Dawandzie czy Pakamerze znajdziecie tego sporo.

My z naszej jesteśmy niezwykle zadowoleni, zwłaszcza że idealnie wpasowuje się kolorystycznie i stylistycznie! A już niedługo na pewno pochwalimy się, jak prezentuje się na ścianie, ale najpierw muszę Wam opowiedzieć po kolei o innych Trochę Fajnych Rzeczach, które z nią sąsiadują.

Wbrew pozorom nie będzie to post o dobrych radach i domorosłych specjalistach ds. wychowywania dzieci. Choć tytuł faktycznie na cześć i chwałę takowym.

Kiedy D. miała dwa tygodnie, usłyszałam właśnie to zdanie. I już przyzwyczaiłaś ją do noszenia na rękach i bujania. W pierwszej chwili chciałam się zezłościć, ale po namyśle wydało mi się to wręcz śmieszne. Przyzwyczaiłam dwutygodniaka do noszenia i bujania? No raczej! Przez 41 tygodni nie robiłam nic innego, tylko nosiłam i bujałam! I absolutnie nie widzę powodu, dla którego miałabym nagle przestać.

Latami całymi utrwalano mit, że dziecka nie należy zbyt często brać na ręce, bo się nauczy, że na rękach przyjemniej i nie będzie chciało leżeć w łóżeczku. Nie można więc mieć pretensji do tych, którzy uważają mit za wychowawczy dogmat. Ale koniec! Stop! Pogromcy mitów wzięli na tapetę i ten temat!

Niedługo przed porodem trafiłam niezależnie na dwie koncepcje, które idealnie nazywały to, co podskórnie czułam i dopełniały moją wizję rodzicielstwa. Pierwszą z nich było tzw. Rodzicielstwo Bliskości, ale o nim może innym razem. Drugą, która dość mocno upewniła mnie w słuszności moich instynktownych przekonań, jest teoria czwartego trymestru. Serwisy parentingowe prezentują ją uparcie jako metodę zapobiegania kolkom, ale to zdecydowanie coś dużo większego!

Dr Harvey Karp uważa, że ludzka ciąża trwa o jeden trymestr za krótko. Spowodowane jest to wielkością naszego mózgu, a w rezultacie czaszki, która najzwyczajniej w świecie w 52 tygodniu ciąży nie przeszłaby przez kanał rodny. Dlatego też ludzkie dzieci przychodzą na świat w 9 miesiącu, ostatni trymestr spędzając już poza organizmem matki, jednak wciąż potrzebując jak najbardziej zbliżonych warunków.

Zanim D. pojawiła się na świecie, zdążyłam przetrząsnąć pół Internetu w poszukiwaniu sposobów na utrwalenie tych pierwszych, najpiękniejszych chwil. Znacie Pinterest? Jeśli nie, nie traćcie ani chwili i zaraz po przeczytaniu tego posta uzupełnijcie zaległości! Jeśli znacie, wiecie, że można przepaść tam na wiele godzin, co chwilę trafiając na coraz genialniejsze pomysły.

Jeszcze w ciąży zaczęliśmy realizować niektóre z nich, inne tuż po narodzeniu małej, jeszcze inne są ciągle w toku. Chcecie zobaczyć?

Zakładam, że chcecie ;)

No to patrzcie:



Kiedy zobaczyłam ten pomysł na jednym z pinów, od razu wiedziałam, że musimy to zrobić! Zaklęte na jednym zdjęciu najważniejsze dane z jej narodzin: data, godzina, waga i wzrost. Trzeba było tylko skompletować rekwizyty.

Kolorowa tetra kupiona na Allegro, hantel znaleziony w piwnicy, linijka pożyczona ze szkoły, budzik - Ikea, napisy i kalendarz zrobione samodzielnie w Wordzie (czcionka baby font do pobrania za darmo tutaj).

Zdjęcie w formacie 50x70 zawisło na ścianie wspomnień w Dobrusiowym królestwie obok innych wspominajek, o których na pewno Wam jeszcze opowiem! Obiecuję cały cykl postów o tym, jak na chwilę udało nam się zakląć czas! I o tym, jak się mieszka, kiedy jest się D.!

Dziś będzie mało czytania, za to trochę do pooglądania :)


Mam nadzieję, że też wykorzystaliście wczorajsze słońce, My wybraliśmy się nad zatokę. (przypominamy, że Gdańsk nie leży nad morzem! Nad morzem leży nasze ukochane Darłowo!) Oczywiście z naszym nieodłącznym sprzętem - chustą, kamerką i aparatem. Jako że nasze dziecię jest bardzo aktywnym obserwatorem rzeczywistości, z kryjówki pod kurtką tatusia cały czas wystawiała mały nosek. Niech już przyjdzie wiosna, żeby takich słonecznych dni było więcej!















Przy okazji serdecznie pozdrawiamy Marcelinę z ManaMana!!! Nerka na spacerach z D. sprawdza się doskonale!

Mam nadzieję, że wszyscy wiecie, jakie dziś święto? Bo jakoś nikt nie zadzwonił do Psikuska, karteczki nie wysłał, nie przyniósł puszki kukurydzy...

Całe szczęście, że D. pamiętała. Od rana tylko: "Koty mi ubierz! Kocie spodnie, kocie body! Bo dziś Dzień Kota! Psikusowe święto!"

No to ubrałyśmy koci strój:


I imprezka była. Taka tam mała domóweczka, właściwie to kanapóweczka. Ale solenizant wybierał formę, a jak powszechnie wiadomo, nic tak kotom nie wychodzi, jak leżenie.






Jak widzicie, nie zostaliśmy zaproszeni. Ale tych dwoje trzyma sztamę.

Zanim D. się urodziła, wszyscy dopytywali się, czy nie boimy się, jak kot zareaguje na pojawienie się małej. Fakt, powody do niepokoju były, wszak futrzak nasz wyjątkowo jest charakterny. Nie raz przypominał, że w domu rządzi ogon! Respekt czuł jedynie przed R.

Przetestowaliśmy więc kota zawczasu  na dzieciach znajomych ;) I ku naszemu zdziwieniu w towarzystwie brzdąców Psikus pokorniał i usuwał się w cień. Przed tupotem małych stóp co najwyżej uciekał, nie odważył się jednak ani razu pokazać zębów. Pocieszające, jednak dotyczyło pojedynczych spotkań. Co będzie, kiedy małe stworzenie zamieszka na stałe w jego królestwie, nie wiedział nikt.

Do wprowadzenia malucha w koci świat R. przygotował się merytorycznie. Kotoznawcy radzili zadbać, by w towarzystwie dziecka kot czuł się bardziej zauważany - głaskany, brany na ręce itp., natomiast w pozostałych sytuacjach przez jakiś czas nieco pominięty.

Okazało się jednak, że koci instynkt nas uprzedził. Już w czasie mojej ciąży kot traktował mnie szczególnie łagodnie - nie deptał brzucha, zwolnił miejsce w łóżku, no i ani razu nie pokazał zębów. Do pokoiku D. wchodził jedynie w naszym towarzystwie, a do łóżeczka wskoczył tylko raz!

Kiedy przyjechaliśmy z D. ze szpitala, kot zniknął. Przez kilka godzin spał w którejś ze swoich kryjówek. Potem nieśmiało zajrzał do pokoiku i położył się w kącie. Po jakiejś godzinie podszedł, powąchał D. po główce i ułożył się niedaleko nas. Taki dystans zachowywał około miesiąca. Wyprowadził się nawet całkowicie z naszego łóżka, w którym do tej pory zajmował przynajmniej 1/3 miejsca.

Jakieś 1,5 miesiąca temu przyjął ostatecznie D. do swojego stada! Kiedy jak co rano stałam z D. przy oknie, kot wskoczył na parapet i zaczął przechadzać się w tę i z powrotem, ocierając się o jej rączkę. Od tamtej pory co jakiś czas przychodzi do nas rano i daje się małej głaskać. D. nauczyła się już rozpoznawać miękkie kocie futro i przebiera po nim paluszkami, na zmianę rozluźniając i zaciskając piąstkę (i zbierając przy tym za każdym razem garść kłaków). A Psikus pozwala jej nawet wsadzać palce do uszu czy nosa!

Ciekawe, czy wie, co go czeka, kiedy D. podrośnie i zacznie go ciągnąć za ogon ;)





A! Żeby nie było, że nie oddaliśmy kotu należnej czci z okazji jego wielkiego święta! Dzisiejszą noc Psikus spędził na mojej poduszce, tuż nad moją głową, żeby nie powiedzieć, że na niej. Taki to koci imieninowy kaprys.

Lady D. skończy jutro 12 tygodni. A ja właśnie skończyłam przeglądać jej szafę i łzy ciekną mi po policzkach... Ubranka, które jeszcze kilka dni temu miała na sobie, dziś są już za małe. Nagle, bez ostrzeżenia. Trochę Fajny Tata mówi: "Przecież cieszysz się zawsze, jak pielęgniarka mówi Ci, że D. przybrała." Cieszę się. Bardzo się cieszę. Ale dlaczego wyrosła ze swoich ubranek? Wszystko w rozmiarze 56 trafiło właśnie do kartonowego pudła. Wyprane, wyprasowane, złożone w kosteczkę. Ostatni raz powąchane. Do widzenia.

Żegnam się z nimi jak ze starymi przyjaciółmi. Może to tylko ubranka. Ale to te pierwsze, jak druga skóra D. Nosiła je przecież od urodzenia. Od zawsze. Były częścią niej. A teraz odchodzą. Ech... Przywiązuję się. Do ludzi, do rzeczy, do miejsc. Nadaję rzeczom znaczenie, przestają być tylko przedmiotami. Mają swoją historię, mają określone miejsce we wszechświecie.

Jest mi smutno. Wcale nie chodzi o rzeczy. Moja mała córeczka rośnie. A ja nie jestem na to gotowa. Nie zdążyłam się nacieszyć tym pierwszym etapem. Nie wiedziałam, że tak szybko minie. Nie wiedziałam, że tak wiele tak szybko się zmieni. Staram się wykorzystywać każdą chwilę dnia, spędzać z nią jak najwięcej czasu, a jednak ciągle mi mało.

A najbardziej mi żal, że już nigdy nie będzie tym małym pędrakiem, odkrywającym dopiero, że istnieje świat. Chciałabym móc przeżyć jeszcze raz te pierwsze chwile. Jeszcze raz zobaczyć ją po raz pierwszy. Jeszcze raz doznać tego zachwytu. Każdego dnia zachwyca mnie, jak się rozwija. Jak "mówi", jak patrzy, jak podnosi głowę, jak chwyta zabawkę, jak się śmieje. Każda nowa umiejętność budzi moje zdumienie i wywołuje wielką radość. Ale chciałabym, żeby czas płynął wolniej. Żeby pobyła jeszcze tym małym pędraczkiem, który niezdarnie przebiera rączkami i nóżkami, który ze zdziwieniem patrzy na każdą rzecz, który zwija się w małą kuleczkę, mieszczącą się na przedramieniu.

Dwa dni po narodzinach D. pierwszy raz rozpaczałam z powodu uciekającego czasu. Bo uświadomiłam sobie, z jakim cudem przyszło mi obcować i jak małe są moje możliwości poznawcze, by ogarnąć jego ogrom. Cud narodzin. Cud życia. Jeśli przyjąć teorię Locka, że dziecko rodzi się jako carta blanca, to dla mnie zdecydowanie zbyt szybko zaczyna się ona zapisywać. Chciałabym delektować się każdą literą, a tu piszą się całe stronice, ba! nawet rozdziały. Niezwykłe, wciągające, piękne i pełne przygód, ale tam, stronę, dwie, pięć stron wcześniej było takie piękne zdanie, do którego nie mogę już wrócić, a które zaraz zatrze się w mojej pamięci. Które umknie, przykryte nowymi rozdziałami, tomami. Złotymi zgłoskami zapisze się pierwsze słowo, ząb czy krok, ale nikt nie odnajdzie już w tej historii pierwszego świadomego spojrzenia na maminą twarz, pierwszego uśmiechu przez sen czy dźwięku mającego znaczenie. A czy nie były ważniejsze?

Chciałabym spowolnić czas, bo w każdej sekundzie dzieje się coś niezwykłego. Moje dziecko, moja cudowna D. staje się człowiekiem, każdego dnia dopisując do swojego CV nowe doświadczenia. Większego cudu już nie doświadczę.

 A dziś dotarło do mnie, jak ogromna część tych najbardziej niezwykłych chwil już za nami. Nie zapisana, nie nagrana, nie uwieczniona na zdjęciach. Bezpowrotnie. Tak bym chciała móc cofnąć czas.

Dlatego też widzimy się tu dziś. Żeby choć trochę wspomnień tych magicznych pozostało. By uwiecznić je, podzielić się nimi. Ale żeby też uczulić Was, by czas Was nie przegonił, by nie pogubił w biegu tego, co najpiękniejsze. Może spróbujecie go nakłonić do współpracy? Ja znalazłam kilka małych patentów, może Wam również się przydadzą. Napiszę o nich, obiecuję!

A tymczasem trzeba iść do przodu. Położyć się spać, a rano przywitać kolejny dzień. I zapamiętać z niego jak najwięcej! Bo to będzie piękny dzień. Jak każdy, od 12 tygodni już. Każdego dnia witam się z D. tymi słowami: "To będzie piękny dzień." I zawsze jest.



P.S. Czy ktoś pamięta jeszcze wspinaczkę na Pachołek? Nocny spacer po osiedlu? Pobudkę o 2.20? Bo ja nie. Wszystko zaczęło się 24 listopada o 8:23. Kiedy D. przyszła na świat. Wtedy zaczęło się życie. I jest.

Przydałby się tylko wehikuł, choć na chwilę, by wrócić do tych pierwszych minut jej życia. By choć przez szybkę popatrzeć jeszcze raz na ten cud. Poproszę.