Wymyśliliśmy sobie, że w pokoiku powinna stać wieża, z której będziemy puszczać D. muzykę do snu (przez pierwsze miesiące towarzyszyła nam muzyka Sigur Rosa, o której pisałam już TUTAJ). Nawet nie myślałam, że tak ciężko będzie nam znaleźć białą wieżę! Prawie żadna firma takich nie robi, a już w rozsądnych cenach to ze świecą szukać! Ostatecznie kupiliśmy biało-błękitną wieżę Pioneer i to był chyba dobry wybór, idealnie zgrywa się z kolorem ściany. Co do parametrów mniej ważnych ;) - posiada radio, odtwarzacz CD, USB, a także Bluetooth, więc TFT czasem raczy nas jakąś playlistą zza ściany.



Największą robotę w każdym wnętrzu robią jednak zawsze dodatki. Tego akurat w sklepach pod dostatkiem, szczególnie tych w pastelowych kolorach i skandynawskim stylu. Szczerze mogłabym przepaść na wieki, przeglądając dostępne opcje, na szczęście w większości przypadków spojrzenie na cenę działa otrzeźwiająco. Ale jeśli macie ochotę i fundusze na naprawdę piękne meble i dodatki do dziecięcych pokoi, polecam serdecznie Up! Warsaw, Turkusową Pracownię, Bloomingville, Kids Concept, Done by Deer, a tak już dla zupełnego odlotu sklepy internetowe TheBears i SkandiKids oraz pełne rękodzieła i designu na wysokim poziomie Pakamerę i jeszcze przez chwilę Dawandę (tylko żeby nie było, że nie uprzedzałam! :D)

My postawiliśmy na względny minimalizm.

Zasłonki po bardzo długich poszukiwaniach znaleźliśmy na Dawandzie (czy ktoś jest mi w stanie wyjaśnić, dlaczego sklepy z dekoracjami okiennymi w klimatach dziecięcych oferują praktycznie jedynie pstrokaciznę i bajkowe motywy??). Teraz pewnie zdecydowałabym się na uszycie zasłon we własnym zakresie (no nie, że ja sama, w tych kwestiach jestem zupełnie niezdolna, ale TFT już jak najbardziej!), w Leroy Merlin widziałam taki wybór tkanin zasłonowych, że naprawdę można by poszaleć. Trzy lata temu jeszcze tego nie było.

Lampki cotton balls - polecam serdecznie, D. leżała jak zaczarowana, patrząc na świecące kulki nad jej głową. Światło jest delikatne, kolory można dobrać indywidualnie. My mamy te oryginalne od Cottonballlights. Kupione 3 lata temu, więc poza niewątpliwym urokiem i stylem mają też słabe strony - lampki nie są ledowe - zjadają prąd, a przy maluszku chciałoby się je mieć zapalone nawet całą dobę (szczególnie zimą), do tego kabel krótki, a żarówki połączone obwodowo, nie szeregowo, co bardzo ogranicza miejsce i sposób "montażu". Sprawdziłam teraz na stronie i na szczęście producent wprowadził już do wyboru zarówno opcję led, jak i ułożenie lampek w linii! Od tych marketowych różnią się gęstością splotu na kulkach, dzięki czemu po zapaleniu światła kolor jest dużo bardziej wyrazisty.

Lampka-gwiazdka - Zara Home, prezent od ciotki Agaty from London :D U nas nie udało nam się takich znaleźć. Ale jeśli szukacie niezwykłego oświetlenia, to polecam Wam gorąco LittleLights! Czegoś tak pięknego jeszcze nie widziałam! I mam nadzieję, że z czasem dołączymy do wystroju któregoś ze świecących zwierzaków (najlepiej sarnę!).

Hamak kupiliśmy dawno temu z myślą o balkonie, ale super nam się sprawdzał w pokoiku, szczególnie w pierwszych tygodniach. Mamy takie zdjęcie pełne oczekiwania, które zrobiłam kilka dni po terminie, jeszcze przed narodzinami D. Bardzo je lubię. TFT siedzi na hamaku z nogami opartymi o łóżeczko. A potem zdjęcie zrobione kilka dni później, na którym na hamaku jestem już ja, a w moich ramionach maleńka, zwinięta w kulkę D.

Jeśli potrzebowaliście argumentu, że nałogowe oglądanie seriali jest ważne i pożyteczne, oto on! Pewnego dnia w odległej, bezdzietnej przeszłości oglądaliśmy z TFT pewien amerykański serial o lekarzach. I tam oto podczas baby shower goście ozdabiali według własnego pomysłu... ubranka dla oczekiwanego maluszka. Pomysł mnie zachwycił i od tamtej pory z ciotkami wszystkie noworodki wśród najbliższych znajomych obdarowujemy takimi właśnie osobiście pomalowanymi pajacami, bodziakami lub koszulkami.


Musicie się co prawda przygotować na to, że ciotki bywają nieobliczalne i Wasze dziecię będzie potem paradować np. z napisem "Kocham ciocię Martynkę", "Chyba zrobiłam siusiu" albo "Moja mama jest laktoterrorystką" ;) Ale śmiać się z tego będziecie latami, wyjmując ubranka z pudła z pamiątkami! Powiem Wam szczerze, że kiedy wreszcie to ja odebrałam komplet takich ubranek dla D., rozczuliło mnie to niesamowicie.





Jeżeli chodzi o wykonanie, w Internecie znajdziecie całkiem spory wybór przyborów do malowania na tkaninach - od farb, przez kredki, po mazaki. Osobiście najbardziej polecam mazaki (ja używam takich z firmy Giotto, na pewno takie mazaki robi też IKEA) - najłatwiej się nimi rysuje po niezbyt wdzięcznym do tego materiale. Pastele dają ładny efekt, ale trudno przy nich o precyzję. Farb nie próbowałam, choć pewnie przy odrobinie wprawy dają najładniejszy efekt. Na koniec dzieło wystarczy zaprasować żelazkiem i ubranko można śmiało nosić i prać.




Swoją drogą, poznajecie tego małego pędraka? Aż mi się wierzyć nie chce, że jeszcze niedawno ta pannica, która trajkocze mi tu nad uchem jak najęta, leżała sobie jedynie beztrosko na kocyku, rozsyłając na prawo i lewo uśmiechy. A jeszcze chwila będzie tak leżeć kolejna!

Uwielbiam być w ciąży. To dla mnie stan tak niezwykły, że jestem w stanie przymknąć oko na wszystkie towarzyszące dolegliwości. Do zniesienia jest zmęczenie i osłabienie pierwszego trymestru, kiepski sen i obolałe ciało na różnych etapach. Nie miewam zachcianek, huśtawki nastroju raczej nie występują. Jedyne co mi naprawdę doskwiera, to totalny brak cierpliwości. TFT musi mieć się na baczności, bo jak na co dzień potrafię przymknąć na wiele spraw oko, tak w ciąży nie ma ze mną żartów. Czasem nawet doceniam tę niedogodność, bo pozwala załatwiać wszystko na bieżąco, bez czekania, aż czara goryczy się przeleje.

Tyle, że jest jeszcze D.

D. przechodzi teraz przez trudny okres. 2,5 roku to moment, kiedy emocje regularnie sięgają zenitu. Pojawiają się znienacka, są gwałtowne niczym zeszłoroczna nawałnica i naprawdę trudno jest sobie z nimi poradzić, zwłaszcza człowiekowi, który nie ma jeszcze wykształconej zdolności samokontroli.

A na emocjonalnym zapleczu braki w personelu. Matka, która zawsze była ostoją spokoju, zniknęła. Na jej miejsce pojawiła się wątła karykatura człowieka, wytrącana z równowagi najmniejszym emocjonalnym podmuchem. Chwiejna i niecierpliwa. O obniżonej energii działania, opóźnionym czasie reakcji i sama na tykającej emocjonalnej bombie.

Trudno chyba wyobrazić sobie gorszy moment na taką niemoc, jak właśnie czas, gdy dziecko przechodzi przez jeden z największych w swoim życiu emocjonalnych kataklizmów. A jednak stało się.

W wielu kwestiach jestem matką nieidealną. Ale w tej jednym zawsze byłam dobra - potrafiłam nie angażować zanadto własnych emocji, gdy w grę wchodziły wzburzone emocje dziecka. Nawet przed narodzinami D. w relacjach z dziećmi zazwyczaj wystarczająco długo udawało mi się zachowywać niezbędny spokój i dystans (pomimo tego że w kontaktach z dorosłymi irytacja pojawia się u mnie stanowczo zbyt wcześnie i trwa zbyt długo). I wiecie, cholernie ciężko jest zmierzyć się z tym, że nagle, i to w momencie, gdy moje własne dziecko najbardziej mnie potrzebuje, zaczęłam w tej kwestii zawodzić na całej linii.

Niby nie robię nic takiego. Wciąż udaje mi się nie krzyczeć, nie stosować kar, nie odwoływać się do zakazów i nakazów. Ale totalnie brak mi cierpliwości. Z byle powodu irytuję się, odpowiadam nieprzyjaznym tonem, poganiam, pouczam, zrzędzę, odmawiam różnych rzeczy bez logicznej przyczyny. Zupełnie jak nie ja. Sama mam siebie z tego powodu dosyć. I choć staram się kontrolować, za chwilę znów wraca ta ja, której sama nie mam ochoty słuchać.

Tak, jestem w ciąży. To wszystko tłumaczy. Mam bardzo wyczulone zmysły i jestem zmęczona. Wszystkie pojękiwania niezadowolenia i popiskiwania radości docierają do mnie ze zdwojoną siłą.

Ale przecież to nie jej wina. Jest tylko dzieckiem. Małą istotą, zagubioną w świecie, który nagle z przyjaznego, stał się obcy i wrogi. Bo dźwięki stały się zbyt głośne i gwałtowne, trudności urosły, a cierpliwość do ich pokonywania zupełnie zniknęła. Do tego bez jej świadomej zgody z dobrze znanej Trochę Fajnej Trójki mamy stać się Trochę Fajną Czwórką i niby fajnie, ale co to tak naprawdę będzie oznaczać?

Tak dużo na tak małej głowie.

Boję się, że przez ten trudny czas wiele niedobrego może się w tej głowie wydarzyć. Boję się, żeby nie zaczęła myśleć, że jeśli spokojna i cierpliwa matka nagle zaczyna ciągle narzekać, to może to jej wina. Żeby nie odebrała tego jako komunikatu, że to z nią coś jest nie tak, że to jej emocje, zachowania są problemem. Za każdym razem ściska mnie za gardło, gdy przychodzi i przeprasza, że chwilę wcześniej się zezłościła, krzyczała czy robiła coś na przekór. Bo nie tak to powinno wyglądać. Te wszystkie sytuacje to zazwyczaj efekt braku odpowiedniego wsparcia. Tego, że zamiast porozmawiać, pomóc jej się wyciszyć, łagodnie zawrócić z niewłaściwych torów, naciskam albo skupiam się na tym, że to mnie jest źle. Wielokrotnie to ja doprowadzam do eskalacji problemu.

A to ona czuje się potem winna.

 

Bardzo chciałabym właśnie teraz móc być z nią tak w 100%. Dać jej bezpieczną przystań, w której będzie mogła się schronić. Pochłaniać nadmiar emocji, zamiast je odbijać z powrotem w jej kierunku. Pomóc jej znaleźć własne drogi do osiągnięcia równowagi.

Mogę jedynie przeprosić. Wyjaśnić, że brak mi sił. I mieć nadzieję, że zbyt wiele nie zaprzepaszczę. Że za chwilę wrócę do siebie i znów będę matką, jakiej D. potrzebuje.

Że uda się ten wyjątkowy czas, gdy w domu pojawi się nowy, mały człowiek, wykorzystać do odbudowania nadwątlonej więzi. Że N. pomoże nam wnieść znów do naszych relacji spokój i ciepło. Wiem, że nie będzie to łatwe. Ale nie pozostaje mi nic innego, jak wierzyć i mieć nadzieję.

Nigdy nie byłam typem sportowca. Spokojny temperament, zaburzona koordynacja ruchowa i brak wzorców predysponowały mnie raczej do nawiązania bliskich relacji z kanapą i zamiłowania do wszelkich statycznych czynności. Palantówką rzucałam sobie pod stopy, w teście Coopera ledwie wybiegałam dwóję, a robienie gwiazdy nauczycielka wf-u z góry mi odpuszczała, żebym nie zrobiła sobie krzywdy. Muszę Wam się przyznać, że oblałam nawet egzamin na kartę rowerową. Nie teoretyczny. Praktyczny. No nie ma się czym sportowo pochwalić.

Ale pamiętam, jak w dzieciństwie z rozmarzeniem patrzyłam na stojącą na półce książkę "Mamo, tato, ćwiczmy razem", jak chciało mi się, jak ten mały lew z okładki poćwiczyć razem z rodzicami. Jak każda ruchowa aktywność, której się podjęłam i odnosiłam najmniejszy chociaż sukces, dawała ogromną satysfakcję. Fajnie jest czuć te posportowe endorfiny, fajnie jest w ruchu dać ujście skumulowanym emocjom, fajnie mieć odskocznię od codziennych obowiązków. Niefajnie jest nie umieć się do tego zmobilizować - z braku nawyku, umiejętności, obawy przed nieporadnością.

Dlatego tak bardzo cieszę się, że w tej kwestii zupełnie się z TFT różnimy! On od zawsze uprawiał jakiś sport. Kiedyś była to siatkówka, a ostatnio wciągnął się w bieganie i kolarstwo. I choć oznacza to czasem, że zostajemy z D. same albo że ma mniej czasu dla nas, bo musi nadgonić z pracą, żeby znaleźć czas na te przyjemności, ma we mnie pełne wsparcie w tej kwestii. Bo po pierwsze bez ruchu od czasu do czasu staje się po prostu nieznośny. A po drugie, daje fantastyczny przykład D., dzięki czemu dla niej bieganie czy jazda na rowerze są oczywistą częścią ludzkiej codzienności.

Bardzo zależy mi na tym, żeby ruszała się jak najwięcej. Dzięki temu się rozwija. Fizycznie, to oczywiste. Ale też psychicznie i emocjonalnie. Uczy się pokonywać przeszkody, doświadcza swoich możliwości, odkrywa radość z przełamania własnych oporów. Tak wiele można przegapić, nie ruszając się z kanapy :)






To był pierwszy w życiu wyścig D.. Do tej pory słuchała tylko opowieści TFT o jego zmaganiach biegowych i rowerowych, z zaciekawieniem oglądała kolejne przywożone przez niego medale i przywłaszczała sobie niektóre. Wyścigi były dla niej tajemniczą przygodą, która do tej pory była udziałem jedynie naszyego kochanego Lafcika (tak od jakiegoś czasu D. mówi o TFT :D). Kiedy trafiłam na wydarzenie Gdańskiego Rodzinnego Wyścigu na Kółkach, ucieszyłam się ogromnie, że wreszcie nadarza się okazja, by D. przeżyła swój pierwszy osobisty wyścig! To nic, że TFT miał być tuż po weselu, bez chwili zastanowienia podjął wyzwanie pobudki po 4 godzinach snu i współudziału w przygodzie.

Liczyliśmy się z tym, że D. nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co ją czeka. Że może na miejscu w ogóle nie chcieć wsiąść na swoje kółka. Że może zrezygnować w trakcie. Chodziło jedynie o danie jej szansy na przeżycie czegoś fajnego. Bez napinki. Obstawialiśmy, że będziemy biec z nią całą drogę, motywując i wspierając. Celem było spróbować, drugorzędnym - dotrzeć do mety.

Wzięliśmy ze sobą na wszelki wypadek i hulajnogę, i rower, żeby mogła wybrać, na czym będzie jechać. Uśmiechnięta, choć bardziej zdystansowana niż rozentuzjazmowana założyła kask i wsiadła na rowerek biegowy. Ożywiła się nieco podczas mocowania numeru startowego, ale nadal widać było lekkie napięcie. Ku naszemu zdziwieniu bezproblemowo ustawiła się wśród innych dzieci na starcie i cierpliwie czekała na dalszy bieg wydarzeń.

Kiedy zabrzmiał sygnał startu, wszystkie dzieci (a było ich około 50!) ruszyły, niektóre od razu wpadając w rytm walki o zwycięstwo. Jako jedyna D. została w miejscu. Spuściła głowę i zaczęła pochlipywać. To były jednak zbyt duże emocje. Ale nie płakała mocno, nie było po niej widać strachu, zniechęcenia. Postanowiliśmy więc oboje nie dać za wygraną i pomóc jej osiągnąć jej własne zwycięstwo!

Jestem tym rodzicem, który nie odpuszcza. Kiedy D. chce się poddać bez próby, kiedy woła o pomoc, chociaż jest w stanie poradzić sobie sama, kiedy brakuje jej wiary we własne możliwości, to ja jestem jej siłą i motywacją. Z racji tego, że jesteśmy z D. charakterologicznie do siebie bardzo podobne, doskonale wiem, że tego często jej trzeba. Że często trzeba ją lekko popchnąć, by nadać jej rozpędu. To jak z wypchnięciem małego ptaka z gniazda. Nie zrobię tego, jeśli nie mam pewności, że jest na to gotowa, że sobie poradzi. Ale jeśli wiem, że da sobie radę, odmawiam jej pomocy, odmawiam szansy na rezygnację i ona nagle przestaje stawiać opór, słucha rad, pokonuje samą siebie i następuje wielka radość, która owocuje ogromnym skokiem w samodzielność i poczuciem wiary we własne siły.

Tym razem też widziałam, że jest w stanie pokonać tę chwilową niemoc. I że jej pokonanie jest ważne dla niej samej, dla tego, co będzie o sobie myślała. Gdyby nie była gotowa, nic by się nie stało. Odpuścilibyśmy, okazali wsparcie, jakiego akurat by potrzebowała. Bo to też ogromnie ważna lekcja - że czasami się nie da, że czasami coś nie wyjdzie, że to nie powód do wstydu czy smutku. Jak z tańcami - raz się udało, drugim razem nie, bo to nie był jej czas, nie jej warunki.

Ale tym razem dała radę. Zachęcona naszą obecnością, okrzykami innych dorosłych obserwujących sytuację, odważyła się ruszyć. Powoli przejechała linię startu, a potem podniosła głowę i jechała dalej. Zaciekawiona wyznaczonymi torami, napotkanymi po drodze innymi zawodnikami, którzy zastanawiali się nad kierunkiem jazdy :D, napotykanymi wiwatami i dopingami, nabierała rozpędu. Spodziewaliśmy się, że może się po drodze zmęczyć, zniechęcić, ale motywacji starczyło jej do końca. Choć dotarliśmy do mety jako ostatni, organizatorzy witali ją z takim samym entuzjazmem, jak każdego innego uczestnika.

A nas rozpierała duma. Bo nasza mała D. ukończyła swój pierwszy wyścig rowerowy. Bo zdobyła swój pierwszy własny medal. A przede wszystkim, bo pokonała chwilową słabość i odniosła poprzez to ogromny sukces!

Sporo ją to kosztowało. Dotarcie do mety i medal na szyi nie zaowocowały wybuchem radości. Przez dłuższą chwilę niewiele mówiła. Emocje opadały powoli. Medal oddała mi, a sama poszła bawić się na materacu do skoku o tyczce.






Ale kiedy wróciliśmy do domu, kiedy została w pokoju sama, moich uszu dobiegały radosne okrzyki: "Dawaj, dawaj! Jeście kawałek!", a gdy odkładała lalkę owiniętą medalem do wózka, cichutkie: "Lalusiu, jesteśmy juś na mecie!". Cały dzień dopytywała w kółko: "A jak byliśmy na yścigu? To było dzisiaj? Szczolaj?" I utrwalała nowo zasłyszane: "Nie nadążam za Tobą" :D Nie było wątpliwości, że jej się podobało, że odczuwała radość i satysfakcję. Że podjęliśmy dobrą decyzję.

I wreszcie, kiedy po raz już nasty powiadała o wyścigu, usłyszała pytanie: "A która byłaś? Na pewno pierwsza!" Powiem Wam szczerze, że gdyby nie padło to z ust mojej ukochanej babci, której wolno w moich oczach znacznie więcej, niż pozostałym, ciśnienie mocno by mi podskoczyło. Bo czy to naprawdę miało jakiekolwiek znaczenie, która była? Ważne, ŻE była, że dała radę, że przeżyła przygodę. Na szczęście na razie niewiele zrozumiała z tego pytania, bo nigdy nie zetknęła się jeszcze z ideą walki o zwycięstwo, rywalizacji. Nie ma takiej potrzeby. Ale jak łatwo można takim beztroskim pytaniem w kilka sekund przemienić to, co osiągnęła, w porażkę... Jak często robimy to nieświadomie naszym i innym dzieciom...


Następnym razem też startujemy. Tylko musimy kupić "lolelek peda.owy" :D

I to jest dla mnie najważniejsze! Że D. chce, że snuje o tym plany, że bawi się, przywołując emocje z wyścigu, że w marzeniach tworzy obrazy naszego kolejnego startu (wszyscy będziemy mieć numery przypięte do koszulek; zabierzemy ze sobą N. na wyścig w wózkach i to D. będzie biegła z wózkiem, a ja... z wózkiem lalusi; tylko bez daszka, "doba?"). Najważniejsze, że dobrze się przy tym bawi, że daje jej to kolejnego kopa do rozwoju. A jeżeli kiedyś zamarzy o zwycięstwie, jeżeli poczuje potrzebę rywalizacji, będziemy ją tylko w tym wspierać. Pomożemy w treningach, będziemy dopingować, jeździć na zawody. Ale tylko, jeżeli ta potrzeba zrodzi się w niej samej.