Zabawa w uczenie się

Cieszę się tym bardziej, że ostatnio D. regularnie bawi się literkami ze swojego imienia wiszącego nad łóżkiem, chce pisać nasze imiona na klawiaturze, wyłapuje "A" w różnych czytanych tekstach, codziennie "czyta" Lenie znane sobie książki, a kilka dni temu wyciągnęła z mojej szkolnej półki ćwiczenia grafomotoryczne, wzięła ołówek i oznajmiła, że będzie się teraz uczyć. Zorganizowała sobie stanowisko pracy i skrupulatnie stawiała kreski od linii do linii.

Nie dajcie się złapać w internetową pułapkę - nie siedzi tak codziennie, to był jednorazowy zryw, a linie nie miały nic wspólnego z prezentowanym na stronie wzorcem, bo i nie miały prawa mieć w tym wieku. 

Opowiadam Wam o tym, bo chcę Wam powoli pokazywać, jak naturalnie odzywa się w małym człowieku chęć zdobywania wiedzy i nowych umiejętności, pomimo braku motywacji ze strony osób dorosłych. Wcześniej mogłam pisać jedynie o teoretycznych założeniach, a teraz pora podzielić się efektami. Jeśli więc martwicie się o to, czy wystarczająco stymulujecie swoje dzieci do rozwoju, czy powinny już chodzić na dodatkowe zajęcia, wypełniać książeczki z ćwiczeniami, postuluję - odpuśćcie!  Zaufajcie swoim pociechom i ich naturalnej potrzebie rozwoju, a one pokażą Wam, czego i kiedy będą gotowe i chętne się nauczyć. Jeśli zrobią to w odpowiednim dla siebie momencie, złapią wszystko w mig, nie musząc opłacać tego ciężką pracą. Obserwujcie jedynie bacznie, czym się aktualnie pasjonują, zostawiajcie w ich zasięgu inspirujące przedmioty, z których będą mogły w dowolnym momencie skorzystać (książki nie tylko dla dzieci, lupę, nożyczki, klej, taśmę, długopisy, ołówki, gumki, linijki i inne przybory biurowe, miarki, proste narzędzia, np. młotek i gwoździe), włączajcie w codzienne Wasze czynności (jakże rozwijającym miejscem jest kuchnia czy ogród! macie tam prawie całą metodę Montessori na wyciągnięcie ręki!), zabierajcie w świat, ale nie by go pokazać, a by razem go doświadczać.

O wiele więcej nauczą się, gdy nie będą się uczyć ;)