Skoro tak ostatnio mocno u nas kuchennie - wybieramy talerze, kupujemy krzesełko, odnawiamy stół i rozszerzamy dietę, postanowiliśmy pójść po całości i wystąpić w książce kucharskiej, w końcu gwiazdy tak robią ;) Wzięliśmy nie swój przepis, wysłaliśmy go do organizatorów i oto efekty!

A tak już bardziej poważnie - kiedy byłam jeszcze w ciąży, organizator Gdańskich Dni Sąsiadów ogłosił nabór przepisów do Sąsiedzkiej Książki Kucharskiej. Jako że kucharka ze mnie marna, przez myśl mi nawet nie przeszło, że mogłabym sama w akcji wziąć udział. Idea jednak bardzo mi się spodobała, przesłałam więc informację do gotujących koleżanek. W ramach podziękowania za motywację do książkowego działania jedna z nich zaproponowała mi jeden ze swoich przepisów, co bym mogła również mieć w książce swój czynny udział.

Jakiś już czas temu rozpoczęliśmy przygodę z rozszerzaniem diety. W myśl zasady "wolę sprzątać niż gotować", postawiłam na BLW. Nie to, żeby przy BLW nie trzeba było nic szykować, jednak w porównaniu z nakładem pracy podczas przygotowywania papek i przecierów, pracy przy BLW jest znacznie mniej. Oczywiście do czasu sprzątania po jedzeniu ;) Powodów, dla których zdecydowaliśmy się na BLW jest rzecz jasna więcej, ale o tym innym razem.

Praktycy BLW radzili, żeby dziecko jadło na normalnej, dorosłej zastawie, ewentualnie z naczyń plastikowych, z racji częstego tychże naczyń lądowania na podłodze. Korzystamy więc do tej pory z pudełek do przechowywania żywności, bo póki D. nie siedzi, naczynie służy głównie do podania posiłku i odniesienia resztek. To nawet bardzo do mnie przemawia - wyluzowany dzieck siedzący na podłodze i szamiący jedzenie z plastikowego pudełka. Druga częśc mnie marzy jednak o stole, fajnym krześle i jakiejś bajeranckiej zastawie. Ot, na specjalne okazje, do zdjęc na Insta ;) itp. W końcu matka blogerka powinna mieć jakieś wypaśne gadżety, a co :D

Zaczęłam więc wybierać zastawę... Trwa to już jakieś trzy tygodnie. Nie przesadzam. Od trzech tygodni, z małymi przerwami rzecz jasna, siedzę i przeglądam talerze, kubki, miski i fartuszki. Sztuców na szczęście nie muszę, postawiłam na to, co mamy w domu.

Powoli zbliżam się do finału, ale ile razy wydaje mi się, że podjęłam już decyzję i prawie klikam "Zamawiam", w głowie pojawia się nowy argument na rzecz innego talerza. Wrzucam poniżej zestawienie moich wyborów, może komuś skróci to choć odrobinę czas poszukiwań.

Naczynie idealne powinno być:
- kilkukomorowe, żeby jedzenie się nie mieszało (sama mam hopla na tym punkcie, nie cierpię, jak mi jedno namaka od drugiego),
- trwałe, żeby przetrzymało upadki i uderzenia o stół,
- dobrze, żeby było przejrzyste - żeby to jedzenie było głównym bohaterem, nie ilustracja,
- łatwe w utrzymaniu (najlepiej nadające się do mycia w zmywarce),
- ładne.

Po wstępnym rozeznaniu odpadło kryterium ceny - z góry nastawiłam się, że tanio nie będzie, ale w końcu raz w życiu rozszerza się pierwszy raz dietę, dużo zależy od tego na przyszłość (bla bla bla, tak, wiem, że to taka wymówka, żeby kupić jakiś bajer), a do tego z okazji Dnia Dziecka D. dostała fundusze do zagospodarowania, więc trza korzystać, póki nie poszło na kolejną szczepionkę albo wycieraczki do auta.

Oto kandydaci:


EzPz - Happy Mat

Ostatnio istny hicior w świecie Instamam. Sylikonowy 3-komorowy talerz z wbudowaną podkładką, przypominający uśmiechniętą twarz. Nie powiem, kusi nieziemsko, bo wygląda naprawdę dobrze. Dizajnersko, ale przyjaźnie. Spełnia praktycznie wszystkie kryteria, do tego jeszcze podobno świetnie trzyma się blatu, co na pewno będzie ogromną zaletą, jak D. siądzie wreszcie przy stole. Duże pole do popisu jeżeli chodzi o kreatywność i rozwój poczucia estetyki. Fajną opcją jest możliwość podgrzewania posiłku w mikrofalówce a nawet piekarniku.





Minusy? Przede wszystkim cena. 105 zł za jeden talerz to raczej sporo. Cena wyklucza więc na pewno zakup drugiej czy trzeciej sztuki, po każdym posiłku trzeba więc talerz myc, raczej ręcznie, chyba że akurat wstrzeli się w pełną zmywarkę.


Boon 


Mój faworyt, choć wysunął się na prowadzenie znienacka, kiedy już prawie finalizowałam zakup sylikonowej paszczy. Dostępne są dwie wersje: 3- i 4-komorowa. Poważną zaletą jest cena, bo za ok. 60 zł mamy aż trzy sztuki. Do tego talerze są przejrzyste - dziecko widzi przede wszystkim posiłek, a nie obrazek - no i stabilne, a przynajmniej takie sprawiają wrażenie na zdjęciu. Są może nieco mniej efektowne niż Happy Mat, ale za to można ich używać, trzymając talerz w ręce, co przy "niesiedziaku" jest na pewno wygodne. No i jak są 3, to można spokojnie nie myc od razu po posiłku, tylko wrzucić do zmywarki. Wydaje mi się, że są łatwiejsze w utrzymaniu czystości, bo komory nie mają zakamarków, w których mogłyby zostawać resztki jedzenia jak w przypadku Happy Mat.







Wygląda przejrzyście, pomysł na stylizację talerza jako palety malarskiej jak najbardziej do mnie trafia, a do tego od strony praktycznej to chyba najlepszy produkt - poszczególne miseczki są wyjmowane i posiadają pokrywki, można więc to, co zostanie, schować do lodówki na później, zabrać ze sobą na spacer albo podgrzać w mikrofalówce. Wydaje się też dzięki temu łatwy w utrzymaniu. Zaskakująca jest cena, bo można go kupić za 60 zł, a można za 120 zł. Nie wiem, skąd aż takie różnice.



Rice


Rice ma jeszcze kilka talerzy tego typu w różnych wzorach, a oprócz tego 3- i 4-komorowe talerze w kształcie motyla, misia i wieloryba. Motyl i miś średnio mi się podobają, za to wieloryb, choć przeuroczy, ma bardzo mało praktyczne dwie komory w ogonie (przynajmniej takie sprawiają wrażenie na zdjęciu). A mógłby wygrać tę bitwę :D


Done by deer

4-komorowy talerz tego typu co Rice. Kilka różnych wzorów. Cena: ok. 35zł




Petit Jour Paris


Kolejne talerze tego typu co Rice. Oprócz Królika Piotrusia mają też wersję z Muminkami, słoniem Elmerem czy Barbapapą. Cena - 39 zł.



Oprócz tego są jeszcze talerze, które na pewno nie spełniają kryterium przejrzystości, ale są na tyle ładne, że pewnie i tak prędzej czy później któryś do nas trafi. Mają tylko dwie komory, ale na kanapki plus dodatek to nawet lepiej. Są z melaminy - więc lekkie, niestabilne, ale łatwe w utrzymaniu i stosunkowo niedrogie, więc jako uzupełnienie zastawy cięższego kalibru pewnie się przydadzą:


Les Deglingos

Cena: 37 zł. Kilka wzorów do wyboru. Fajne, bo takie "pokręcone" te zwierzaki :)




Skip Hop - Zoo

Cena: ok.30 zł. Mnóstwo wzorów do wyboru, do tego miseczki, kubki, bidony, termosy, podkładki, a nawet plecaki do kompletu.




Jak widzicie, nie jest łatwo :D Jakieś typy? Podpowiedzi? Sugestie? Chętnie wysłucham, może mi się nieco rozjaśni. Pani Manuna odgraża się, że i tak za jakiś czas pojadę do Ikea i kupię zestaw najzwyklejszych plastikowych talerzyków, ale co ona tam może wiedzieć ;)

Czasem tak sobie ludzie urządzają rzeczywistość, że to, co naturalne i oczywiste, zostaje zepchnięte na dalszy plan. Czasem trzeba wyjść na ulice, żeby zwrócić uwagę innych, że gdzieś się jako społeczeństwo zagubiliśmy. Dziś mamy wychodzą z domów i karmią tam, gdzie akurat się znajdują. Tak jest normalnie, zgodnie z naturą. Nic w tym wstydliwego ani gorszącego. A jednak słyszy się takie głosy i czasem trzeba zawalczyć o swobodę. Mieszkając w Gdańsku trudno o lepsze tło do takiej walki niż tereny Stoczni Gdańskiej. Dlatego właśnie tam udaliśmy się z grupą pięknych mam, by pokazać, że karmić piersią można zawsze i wszędzie. Bo to po prostu ludzkie i naturalne.

Dwa miesiące temu doświadczyłam najmilszej chyba pobudki w moim życiu. Obudziła mnie mała łapka, wędrująca niezgrabnie po mojej twarzy - chwytająca za nos i przebierająca paluszkami przy moim oku. Przypadek, pomyślałam, raz już zerwałam się, okładana małą piąstką, której akurat trafiłam na trajektorię. Otworzyłam jednak oko (to "niegrzebane" akurat) i zobaczyłam wpatrujące się we mnie małe błękitne ślipia. Jeśli znacie to uczucie, kiedy małe, ciepłe, niezdarne łapki dotykają Waszej twarzy, wiecie, jak było miło. Ale dla mnie było to podwójnie niesamowite. Te małe oczęta mówiące "Obudź się, tu jestem!" i rączki wyciągające mnie z głębokiego snu równo rok wcześniej obudziły mnie jakby tym samym niemym wołaniem. W szarą, marcową środę wstałam jak co dzień do pracy i trochę tak z głupia frant zrobiłam test, nie pytajcie, który już z kolei. Nie było żadnych objawów, nawet specjalnie nie przyglądałam się wynikowi, dobrze wiem, jak wygląda kontrolna kreska na teście. A jednak były dwie. Tak po prostu, znikąd, nagle. Ot nie było, nie było i bach! są! Przeczytaliście już kilka moich zwierzeń, więc wiecie już na pewno, co zrobiłam - tak! rozpłakałam się na całego, w międzyczasie wyciągając z łóżka TFT, i przeryczałam tak cały poranek.



Niedowierzanie trwało jeszcze długo, potem były chwile szczęścia, większego szczęścia i wreszcie euforii. Ciąża była dla mnie bajką, w której działy się niezliczone cuda. Doświadczyłam w tym czasie tyle ciepła i dobra ze strony ludzi, również tych zupełnie obcych, zaczęłam dostrzegać na nowo, jak piękny jest świat, nauczyłam się doceniać drobiazgi. Chciałam, by to trwało wiecznie. Wszyscy dookoła mówili, że pięknie dopiero będzie, że najwspanialsze to przede mną, a ja nie wierzyłam, bo już przecież lepiej być nie mogło.



Ale wbrew moim oczekiwaniom ciąża się skończyła. Na świecie pojawiła się D. i okazało się, że zupełnie nie wiedziałam wcześniej, czym jest szczęście. Mam dziś poczucie, że moje życie zaczęło się 24 listopada 2015 roku. Dopiero od tego dnia wszystko nabrało sensu - poranne wstawanie, porządki, podejmowanie wyzwań, planowanie i korzystanie z każdego dnia. Przepadłam po całości w macierzyństwie, stałam się mamą pełną gębą, założyłam bloga...  Wczoraj skończyłam 30 lat i może byłoby mi z tym choć odrobinę nieswojo, gdyby nie fakt, że zdążyłam do tego czasu zostać mamą. Zostałam wreszcie tym, kim chciałam być od zawsze. Nieważne już, ile będę miała lat, gdzie będę mieszkać ani czym się zajmować. Ja = mama. Wiem, że dla wielu kobiet to tylko jedna z ról. Dla mnie to sens istnienia, jakkolwiek patetycznie to nie brzmi. I cieszę się, że jesteście w tym ze mną, że mogę dzielić się z Wami swoim szczęściem, może uda mi się nawet nim trochę zarazić.

Ale pomimo tego ogromu szczęścia nie zapomniałam jednak, jak to jest czekać. Dzień przed Dniem Matki nie opuszczała mnie myśl, że przecież jeszcze dwa lata wcześniej patrzyłam z boku, jak moje koleżanki świętowały, a ja żyłam wciąż nadzieją, że to już ostatni raz nie świętuję z nimi. I za każdym razem, gdy o tym pomyślałam, ściskało mnie za gardło. Teraz mam D., moje wielkie szczęście, ale mimo to ciągle jestem z Wami myślami, dziewczyny, które, jak jeszcze ja niedawno, czekacie, aż Dzień Matki będzie również Waszym dniem. Trzymam za Was wszystkie kciuki i ślę do Was pozytywną energię. I wierzę głęboko, że spotkamy się pewnego dnia, będziemy rozmawiać o kupach, ciuszkach i ząbkowaniu. Wybaczcie, że Was opuściłam. Ale niech będzie to potwierdzeniem, że z tego klubu się występuje. Trzeba tylko dotrwać w jednym kawałku do tego dnia, kiedy coś w środku powie Wam: "Obudź się, tu jestem!" A ja będę wtedy cieszyć się z Wami, jak niektórzy cieszyli się ze mną. (Z największymi pozdrowieniami dla tej, która była wtedy w szlafroku :*)

PS Nie mogę się z Wami nie podzielić niespodzianką, jaką dostałam wczoraj z okazji mojego pierwszego własnego Dnia Matki od mojej D. i jej cudownego taty:

Jest tu ktoś, kto nie zna okładki "Nevermind" Nirvany?  Wszyscy chyba kojarzą bobasa nurkującego w basenie po banknot 100-dolarowy. Naoglądałam się programów o podwodnych zdolnościach niemowląt jeszcze na długo przed tym, jak D. pojawiła się na świecie. Zachwycona, rozglądałam się za zajęciami dla niemowląt, żeby jak najszybciej zabrać D. do "dużej wody". Nie tyle, żeby ją przyzwyczajać od małego, jak mówią niektórzy, ale raczej żeby jej nie odzwyczaić, wszak z wody przyszła na świat :)

Mamy to szczęście, że rzut beretem od nas, w szkole, w której pracuję, otworzono w tym roku basen i że prowadzi w nim zajęcia zaprzyjaźniona szkółka pływacka. Zaopatrzyliśmy się więc w kąpieluszkę, wzięliśmy niezbędny ekwipunek (dwa dni pakowałam torbę, żeby niczego nie pominąć) i z entuzjazmem ruszyliśmy na pływalnię.




Czy jest w ogóle sens 3-miesięcznego bobasa zabierać na zajęcia z instruktorem? Według mnie ogromny! Przebywanie z dzieckiem w wodzie wydaje się pozornie proste i pewnie wiele rzeczy można zrobić intuicyjnie, ale dopiero w trakcie zajęć zrozumiałam, że o wielu sprawach nawet bym sama nie pomyślała. Profesjonalny instruktor doskonale wie, do czego i w jaki sposób trzeba malucha przygotować. Dlatego też TFT ćwiczył z D. robienie fal, zanurzanie buźki, polewanie głowy czy spotykanie z innymi pływającymi. Dla malucha to ogromne emocje, wszystko nowe i nieznane dlatego ważne jest, żeby dorosły wiedział, co i jak robi, żeby czuł się pewny.




A pomijając kwestie techniczne, zajęcia to przede wszystkim świetna zabawa i okazja do całkowitego rozluźnienia. Zresztą zobaczcie sami:


Żeby jednak nie było, że u Trochę Fajnych to tak wszystko programowo i że same sukcesy. Zajęcia były fantastyczne, ale niestety skończyły się wielkim płaczem. Mina "na podkówkę" wskazywała, że D. znalazła się poza strefą komfortu.  Niestety pora zupełnie nie jej, bo akurat pokrywała się z pierwszą drzemką, do tego dużo emocji, głośno i nieznajomo, a na to wszystko skok rozwojowy, w czasie którego nasze dziecko dowiedziało się, że umie płakać. Wyszliśmy z basenu z nadzieją, że to jednorazowa akcja i że następnym razem będzie lepiej, w końcu prawie przez całe zajęcia D. była zadowolona.





Niestety drugie zajęcia skończyliśmy szybciej, niż zaczęliśmy. Ewidentnie za dużo emocji, jak na tak małego człowieka. Chociaż bardzo chcielibyśmy, żeby D. była wodnym dzieckiem, odpuściliśmy. Ustaliliśmy z super prowadzącą, że trzeba D. dać trochę czasu. Odczekaliśmy miesiąc. D. wydoroślała ;) Stała się mniej wrażliwa na nadmiar bodźców, zyskała większą kontrolę nad ciałem, a do tego zmienił się jej rytm dnia. Jak nam poszło po przerwie, opowiem już nie długo. Ale już teraz mogę Wam powiedzieć, że było tak fajnie, że ja nie mogę się już doczekać kolejnych zajęć. I wydaje mi się, że D. też!

Dawno nie było nowego posta i wypada się wytłumaczyć dlaczego. Otóż Trochę Fajni oddawali się ostatnio wielu aktywnościom natury społeczno-edukacyjnej. Manifestowaliśmy, kształciliśmy się w zakresie niekształcenia i... uprawialiśmy konferencing ;)

Jeszcze w ciąży trafiliśmy na pierwszą konferencję dla przyszłych rodziców - Bezpieczny maluch. I tak nam się spodobało, że zaczęłam szukać, czy aby nie ma tego więcej. Okazało się, że akurat zaczął się sezon konferencyjny! Zgłosiłam nas więc na wszystko, co tylko się działo, a TFT dał się wszędzie zabrać, wykazywał nawet entuzjazm, co jest podobno rzadko spotykane wśród męskiej części populacji.

Byliśmy więc na konferencjach Mama wie!, Świadoma mama oraz Mamo, to ja.

Dowiedzieliśmy się, na co zwrócić uwagę, wybierając fotelik samochodowy, jak go montować, żeby było bezpiecznie, dlaczego najlepiej kupić smoczek lateksowy, czy warto bankowac krew pępowinową, jak nosić dziecko w chuście, jak pielęgnować malucha, kilkukrotnie przeszliśmy kurs pierwszej pomocy, mamy też dwa pamiątkowe zdjęcia z D. w brzuchu i już poza :) Oczywiście było trochę nudnych wystąpień, jedną prezentację obejrzeliśmy już chyba 5 razy, czasem można było przysnąć, a czasem wściec się na mamy dookoła, które raczej nie przyszły posłuchać, a pogadać z innymi mamami, ale wartościowych rzeczy było zdecydowanie więcej.

Przy okazji udało nam się wygrać płytę z muzyką dla malucha, karnet na ćwiczenia dla mam i przyszłych mam, pluszową owcę, książeczkę z kontrastowymi obrazkami i pudło wkładek laktacyjnych :D

Na każdej konferencji są oczywiście sponsorzy, a w związku z tym TORBY Z GRATISAMI, czyli to, co tygryski lubią najbardziej ;) Zgromadziliśmy w ten sposób 6 butelek do karmienia, 5 smoczków, 2 myjki, pieluchę flanelową, kilkanaście wkładek laktacyjnych, kilkanaście pieluch jednorazowych, 6 saszetek proszku do prania dla dzieci, mnóstwo próbek kremów i innych kosmetyków dla mam i dzieci. Część z tego wykorzystaliśmy, część zebrałam w jedną siatę i przy najbliższej wizycie w przychodni planuję przekazać naszej super położnej, na pewno znajdzie kogoś, komu się przyda.


Aktualnie trwa wiosenny sezon konferencyjny, dlatego znów śmigamy po wiedzę i gadżety :D Udało nam się tym naszym hobby zarazić nawet kilkoro znajomych i mam nadzieję, że po tym poście przybędzie znajomych twarzy na kolejnych spotkaniach. Bo tak już całkowicie poważnie, pomijając smoczki i próbki, bardzo wielu ważnych rzeczy można się nauczyć. Szkoła rodzenia daje tylko podstawy, a z doświadczenia wiemy, że i to można zrobić marnie. Rady mam, babć i koleżanek są na pewno pomocne, nie zawsze jednak zgodne z aktualnym stanem wiedzy na temat rozwoju dzieci i ich potrzeb. Można przeczytać cały Internet i potem na zasadzie wyliczeń statystycznych wybrać informacje wiarygodne. Mnie jednak zdecydowanie bardziej przekonują specjaliści widziani na własne oczy, którym można zadać pytania, nawet te podchwytliwe, posłuchać pytań od innych rodziców, które często wyprzedzają kwestie i problemy, które nas jeszcze nie dotyczą.

Ostatnio byliśmy, po raz kolejny zresztą, na konferencji Mama wie!, której trzonem jest spotkanie z Pawłem Zawitkowskim (tylko nie mówcie, że macie dzieci, a nie wiecie kto to!), moim wielkim guru do spraw rozwoju dziecka.


I chociaż wielokrotnie przewertowałam już książki wujka Pawła, słuchałam programów z jego udziałem i widziałam filmiki, w których pokazuje, jak prawidłowo nosić i przekładać te nasze szkraby, to okazało się, że noszę i podnoszę D. w sposób dla niej niekomfortowy. Od soboty więc u nas wielkie zmiany. Wcale nie było łatwo, bo to wszystko wygląda prosto, dopóki się nie spróbuje. Ale udało się już poprawić kilka rzeczy - nie nosimy D. w naszej ulubionej pozycji przodem do siebie na ramieniu, nie podnosimy pod pachy, nie unosimy pupy podczas przewijania i nie dajemy możliwości stawania na nóżkach. I wiecie co? Mamy fajne, miękkie i zadowolone dziecko, które nie musi się całe spinać, żeby utrzymać kontrolę nad ciałem. D. na rękach u wujka Pawła nauczyła się, jak może być fajnie i teraz protestuje, kiedy robimy coś nie tak :)

A w najbliższy weekend idziemy całą Trochę Fajną Rodziną na targi Mother and baby, razem z wujkiem Pawłem porobić zwariowane rzeczy z balonami, mopami i kaszą! A co!

Pisałam ostatnio o naszym oczekiwaniu na narodziny D., o ostatnich dniach, godzinach. O tym, co udało nam się z tego czasu uwiecznić. Ale mamy jeszcze jedną, najpiękniejszą pamiątkę. Zastanawiałam się, czy się z Wami nią dzielić, bo to takie dość mocno osobiste, ale wspólnie z TFT ustaliliśmy, że chyba możemy.

A więc oto, co działo się u nas tuż po północy 24.11, już po wielkim spacerze, na 1,5 godziny przed rozpoczęciem pierwszej Dobrusiowej podróży.





A 7,5 godziny później D. była już z nami!