Przepis na najlepsze świąteczne pierniki

Chciałam się dziś z Wami podzielić przepisem na najlepsze świąteczne pierniki, a właściwie przepisem na... WSPIERAJĄCĄ WIOSKĘ.

Moja wysoka wrażliwość od zawsze powodowała, że zawieranie nowych znajomości było dla mnie trudne. Robię naprawdę słabe pierwsze wrażenie. Kto widuje mnie na placu zabaw, doskonale wie, o czym mówię - inne mamy konwersują zawzięcie od pierwszej minuty, umawiają się na kawę, podrzucają sobie dzieci, a ja siedzę kilka ławek dalej, przyglądając się lub jeszcze chętniej zanurzając nos w książce czy komórce (tak, jestem tą matką z komórką!). Niewiele się odzywam, potrzebuję poobserwować sytuację z boku, zanim poczuję się komfortowo i swobodnie. Zanim tak się stanie, nie mam często pojęcia, co w ogóle powiedzieć. Taka blokada w głowie, stan zamrożenia umysłu. Rozmowy z nieznajomymi, rozmowy z ludźmi słabo znanymi to dla mnie naprawdę trudny kawałek. Są takie osoby, które mają w sobie łatwość otwierania innych i z tymi potrafię złapać szybki kontakt. Bardzo szybko skracam wtedy dystans, bo wbrew temu, co mogłoby się wydawać, jestem bardzo otwartą osobą, uwielbiam ludzi, chętnie dzielę się z nimi sobą i tym, co we mnie żywe. Ale przejście przez pierwszy etap znajomości z większością zajmuje mi naprawdę dużo czasu. Dzisiejsza rzeczywistość nie bardzo temu sprzyja - widujemy się z innymi rzadko, na krótko, nie zakładając wchodzenia w głębokie relacje. A ja mam taką potrzebę. Bycia blisko drugiego człowieka. Czerpania z jego źródła i dzielenia się swoim. Poczucia przynależności. Zawsze odczuwałam w tym obszarze duży brak. Ale mam taką konstrukcję psychiczną, że nie lubię trwać w dyskomforcie i często zupełnie nieświadomie znajduję sobie wyjście z blokującej mnie sytuacji.

Ktoś ostatnio napisał pod jednym z moich wpisów, że też chciałby mieć taką wioskę. I wtedy dotarło do mnie, jak to się stało, że ja - ze wszystkimi moimi trudnościami - otoczyłam się tak liczną, różnorodną i wartościową grupą! Chciałam się z Wami podzielić moim sposobem na stworzenie wspierającej wioski.

Nigdy nie robię postanowień noworocznych. Zupełnie nie czuję potrzeby obiecywania sobie czegokolwiek. Ale prawie trzy lata temu Nowy Rok przywitał mnie pewną olśniewającą myślą. Zawsze marzyłam o otwartym domu, pełnym ludzi, w którym wszyscy czują się swobodnie. Czasem takie miejsca powstają naturalnie, ze względu na moje ograniczenia i czasy pełne pośpiechu ja musiałam naszemu otwartemu domowi nieco pomóc. Postanowiłam urządzić coś na kształt obiadów czwartkowych króla Stasia tyle, że w soboty. W jedną, określoną przez nas wcześniej sobotę miesiąca czekamy w naszym domu na zaproszonych gości. Założyłam na facebooku grupę zrzeszającą najbliższych znajomych, ale też kilkoro dalszych, a także takich, z którymi właściwie nigdy nie widzieliśmy się w celach towarzyskich. Głównie tych z dziećmi, ale także tych bez. Grupa służy przede wszystkim do informowania o terminie kolejnego spotkania. Wpaść może każdy, komu akurat pasuje, ma ochotę, może zabrać ze sobą znajomych. Każdy przynosi ze sobą coś do jedzenia, dzięki czemu my nie spędzamy co miesiąc dwóch dni w kuchni, a uczestnicy spotkań nie czują się jak goście, ale współgospodarze. Każdy też obsługuje się sam. Kiedy okazało się, że ta formuła bardzo wszystkim odpowiada, stałe grono bywalców zaczęło się stopniowo rozrastać. Bardzo często dołączam do naszej wioskowej społeczności ludzi, z którymi zupełnie nie mam kontaktu, ale czuję od nich dobrą energię. Tak po prostu: "Organizujemy takie spotkania, może wpadniecie?". Prawie zawsze kończy się to nową, wspaniałą znajomością. Bariera komputera i fakt, że spotkamy się na moim bezpiecznym gruncie, w otoczeniu serdecznym ludzi sprawiają, że moje ograniczenia przestają mieć na mnie wpływ.