Po drugiej stronie ekranu też siedzi człowiek

Spędziliśmy dziś dzień w lesie, ładując akumulatory. Wczorajszy post był dla mnie bardzo ważny. I choć wiele pozytywnych reakcji wywołał, a mnie samej dał poczucie lekkości, zamknięcia pewnego rozdziału z przeszłości, to dużo mnie emocjonalnie to wszystko kosztowało. Często czekam z niecierpliwością, co napiszecie, ale wczoraj czekałam szczególnie, w napięciu. Bałam się, że może polać się hejt, obelgi itp. Że pojawią się komentarze, które będą dla niektórych dowodem na to, że nie warto próbować, że lepiej siedzieć cicho. Potrzebowałam dziś uciec do lasu, schować się przed ludźmi, hałasem. Oderwać się na chwilę od życia w sieci. Bardzo cenię możliwości, jakie daje sieć internetowa. Lubię swoje miejsce wśród Was. Ale mimo to to bardzo duże obciążenie dla mnie. Dzielę się tym dziś z Wami, bo mam poczucie, że bardzo łatwo jest w tym szeregu znaków, które odczytujemy i które sami wysyłamy, zgubić człowieka. Czytam czasem Wasze komentarze i widzę, że potrzebuję do tego, co napisane, dołożyć to, co wiem już o Was, żeby zrozumieć w pełni, co macie na myśli (czasem nawet jeśli się nie znamy, kojarzę Was z wcześniejszych komentarzy, z tablic naszych wspólnych znajomych, czasem zaglądam na Wasze prywatne tablice, żeby zrozumieć, kim jesteście i z czym przychodzicie). Bardzo łatwo o niedopowiedzenie, skrót myślowy, który dotknie osobę po drugiej stronie ekranu. Nie zgadzamy się z poglądami, opiniami, słowami, ale nie zapominajmy, że po drugiej stronie jest przede wszystkim drugi człowiek. Chciałabym, żeby Trochę Fajna Społeczność była miejscem wzajemnego szacunku. Nie tylko dla nieheteronormatywnych, autystycznych, wysoko wrażliwych, ale dla ludzi w ogóle. Zadbajcie o siebie nawzajem, bo jak Was znam, w świecie rzeczywistym dogadalibyście się wszyscy i polubili. Pewnie nawet okazałoby się, że mówicie tym samym językiem, a wszelkie różnice wynikały jedynie z niedomówień. Tak jak napisałam wczoraj - Chciałabym, żebyśmy nie szukali między sobą różnic, ale chcieli się poznać, spotykali się tu z otwartością i ciekawością drugiego człowieka. Tylko wtedy będziemy się tu mogli czuć bezpiecznie. Tylko wtedy będziemy mogli budować lepszy świat dla naszych dzieci i dla innych, które potrzebują dorosłych niosących spokój i zgodę. Chaosu i smutku w tym świecie jest już wystarczająco dużo.