Jakiś czas temu niespełna 2,5-letnia wówczas D. wstała rano z łóżka mocno zaspana. Nie przywitała mnie jak co dzień wesołym szczebiotem i wywodami typu: "A noci jeś ciemo i nie ma piesów na dwozie. Nocy piesy śpią." Siedziała ze spuszczoną głową, próbując złapać kontakt z rzeczywistością. Nagle podniosła się, spojrzała na mnie z bardzo poważną (choć nadal mocno nieobecną) miną i powiedziała: "Nie...
