Pisałam ostatnio o naszym oczekiwaniu na narodziny D., o ostatnich dniach, godzinach. O tym, co udało nam się z tego czasu uwiecznić. Ale mamy jeszcze jedną, najpiękniejszą pamiątkę. Zastanawiałam się, czy się z Wami nią dzielić, bo to takie dość mocno osobiste, ale wspólnie z TFT ustaliliśmy, że chyba możemy.

A więc oto, co działo się u nas tuż po północy 24.11, już po wielkim spacerze, na 1,5 godziny przed rozpoczęciem pierwszej Dobrusiowej podróży.





A 7,5 godziny później D. była już z nami!

Termin - konkretna data, kiedy ma coś nastąpić. Jak termin egzaminu, termin rozprawy sądowej, termin przydatności do spożycia. Umawiamy się na jakiś termin, a jeszcze częściej ktoś nam go wyznacza. A my musimy się w nim zmieścić - przyjść, oddać, zrobić coś na czas. Może my tak, ale (o! Niebiosa!) kto wpadł na pomysł, żeby wyznaczać terminy Matce Naturze?!

Droga Matko Naturo, 16.11.2015r. proszę wyprawić na świat Dobrochnę. Kuriozalne? A przecież każdej z nas wyliczono co do dnia, kiedy powinna urodzić. Jakby nie można było powiedzieć: W listopadzie. Przecież wiadomo, że dziecko przyjdzie na świat wtedy, gdy przyjdzie na świat, ni wcześniej, ni później. Znacie kogoś, kto zapomniał się urodzić? Bo pomimo wielkiego roztargnienia i zaplątania w czasie nawet oboje Trochę Fajni o tym akurat nie zapomnieli. Wiadomo, trzeba trzymać rękę na pulsie, sprawdzać, czy wszystko jest ok, jeśli ciąża trwa nad wyraz długo, ale wyliczać co do dnia?

Mówią ci jednak: Termin porodu 16 listopada. I teraz rób co chcesz. Niby masz te dwa tygodnie zapasu, ale od 15-tego wieczorem czujesz już presję. Bo to przecież już.

I w miarę w porządku, kiedy to "już" przychodzi w wyznaczonym TERMINIE. Ale co, jeśli nie? To jak ze wspinaczką na bardzo wysoki szczyt, z którego ma cię zabrać kolejka. Wspinasz się, coraz wyżej, z trudem łapiąc już oddech, zostawiając za sobą bezpieczne piękne widoki, docierasz na szczyt... a kolejki nie ma. Stoisz więc na jednej nodze, chwiejąc się na prawo i lewo, nie mogąc zrobić już dalej nic. Widzisz nawet linę kolejki, ale kolejka nie przyjeżdża, więc czekasz, z coraz większym przerażeniem spoglądając w jej kierunku.

D. powinna była urodzić się 16 listopada, w poniedziałek. Tak wynikało z obliczeń i pomiarów USG. Że może się nieco spóźnić, można było się spodziewać, patrząc na rodziców, szczególnie na TFM. Właściwie to do ostatniej chwili oboje coś jeszcze załatwialiśmy, TFT domykał ostatnie zlecenia, żeby po narodzinach móc poświęcić się jedynie wpatrywaniu się w mały cud. Zdarzyło nam się nawet kilka razy poprosic D., żeby się za bardzo nie spieszyła, bo jeszcze chcielibyśmy zdążyć z tym czy tamtym. Do 16-stego mieliśmy już jednak wszystko podomykane, torby spakowane stały przy drzwiach, w pokoiku wszytko na tip-top, nawet ramki na ścianach powieszone. A tu nic. Wtorek i środę przełaziliśmy po mieszkaniu, snując się z kąta w kąt. W końcu mała Trochę Fajna musiała mieć małą obsuwę czasową.  W dzień udawaliśmy, że nic się nie dzieje, ale wieczorami siadaliśmy w pokoiku i rozmawialiśmy z brzuchem.

W czwartek przeszliśmy do ofensywy! Wieczorne ćwiczenia z I., w ramach szkoły rodzenia, były dedykowane specjalnie dla mnie. Na M. podziałało - gimnastyka, interwał na schodach i N. urodziła się następnego dnia. W czwartek dawałam więc z siebie maksimum, a w głowie już planowałam, po których schodach będę się wspinać.

W piątek urządziliśmy wielką wyprawę na Pachołek. Za radą I. dzielnie rozpoczęłam trening interwałowy - najpierw intensywnie, potem spokojnie, potem znów intensywnie, aż na szczyt. Oczywiście takie było założenie. W praktyce wyglądało to raczej tak: Najpierw intensywnie (Jestem dzielna, jestem sprawna, co to dla mnie, TFT został w tyle, jeszcze kilka stopni), potem... zadyszka. I sapanie na samą górę, już bez myślenia o tempie, zmianach, byle tylko dotrwać bez postoju. I nawet prawie się udało, zatrzymałam się tylko raz, przed wspinaczką na wieżę. W sumie to nawet wyszedł mały interwał, bo na wieżę musiałam znowu prawie wbiec, żeby filmik wyglądał spektakularnie ;) W końcu czego się nie robi dla sławy!




Przekonani, że po takim wysiłku najbliższą noc spędzimy na sali porodowej, postanowiliśmy zakończyć ten 41-tygodniowy przepiękny czas jakimś wdzięcznym akcentem. Pojechaliśmy w miejsce, do którego TFT chciał zabrać mnie tuż przed moim zajściem w ciążę - do magicznej czekoladziarni. Miejsce było idealne na tę okazję; człowiek ma tam wrażenie, że Ziemia spowalnia, oczy mrugają w zwolnionym tempie (w slow motion, jak to się dzisiaj mówi), a myśli zawieszają się w powietrzu przesyconym słodkim zapachem czekolady. Piliśmy gęsty, kakaowy płyn w milczeniu, w poczuciu wdzięczności za miniony czas i w spokoju, że za chwilę będziemy już wszyscy razem.











W nocy nic się jednak nie wydarzyło. W sobotę odbyło się więc wielkie mycie okien. Cały salon - 3 małe, 1 duże i 1 balkonowe. Kto przechodził akurat ulicą, musiał mieć niezły ubaw - ubrana w trzy warstwy ubrań i wielki pomarańczowy golf, z 40-tygodniowym brzuchem wyglądałam nie inaczej, jak dynia w czapce. Zmachana, ale dumna ze lśniących okien, przeczekałam jeszcze całą niedzielę, a w poniedziałek dorzuciłam wielkie okno w kuchni.

Byliśmy tydzień po terminie. Kontrolne KTG...



...i informacja, że nic nadal się nie dzieje. Że następnego dnia pora zgłosić się do szpitala. Paskudne uczucie. Porażka. Utrata kontroli nad własnym losem. To miało być mistyczne przeżycie i wspólne, a jeśli pozwolę się położyć, cała ta magia pryśnie - będzie szpital, kroplówka, samotność, łzy i bezradność.

Postanowiliśmy jeszcze raz zawalczyć, zmobilizować dziecię do podróży. Podobno modelowanie jest najbardziej skuteczną metodą wychowawczą (pisałam o tym nawet pracę licencjacką). Więc żeby dać D. przykład, wyruszyliśmy w drogę - długą, męczącą i pod górkę. Przeczłapaliśmy tuż przed północą całe osiedle, 3,5 kilometra głównie pod górkę. Po 1 w nocy położyliśmy się spać, a po 2 D. urządziła nam najcudowniejszą pobudkę w życiu. I wszystko odbyło się po naszemu - w nocy, wspólnie i trochę na wariackich papierach :)

Ale byłoby o wiele spokojniej, gdyby nie gonił nas matematycznie wyliczony termin, gdybyśmy mogli zdać się na D. i na Matkę Naturę, która w stosownym momencie wyprawiła ją w drogę.



PS Kochane oczekujące mamy! Przypadkiem nie zacznijcie się zamartwiać! Nie odliczajcie dni! Bo wszystko i tak wydarzy się w najlepszym czasie! W Waszym czasie! Trzymam za Was wszystkie mocno kciuki!!! Będzie dobrze, będzie pięknie!
PS 1 Jeśli macie wśród bliskich jakąś kobietę przy nadziei, nie dopytujcie: "Czy już?!" Na pewno się pochwali. Napiszcie jej, że z nią jesteście, że trzymacie kciuki, jeszcze przed tym nieznośnym terminem, a potem dajcie jej czas. Czas i spokój, one najbardziej będą jej wtedy potrzebne.

Wszystkie sławne osoby ostatnio projektują, więc postanowiliśmy nie być gorsi i też stworzyć własną kolekcję. Właściwie kolekcja to trochę duże słowo, ponieważ składa się ona z jednej kreacji, co właściwie wyklucza się z definicją kolekcji, ale cóż... Taka Trochę Fajna Kolekcja od Trochę Fajnych Projektantów, więc nic dziwnego.

Przedstawiamy zatem z dumą kreację Dobrochna. Świetnie prezentuje się zarówno w wersji żeńskiej, jak i męskiej. Szczególnie dobrze pod choinką oraz na babciach, dziadkach, ciociach i wujkach. Jak TFRodzice się ogarną i pomyślą o sobie, to na nich, jak i na naczelnej Trochę Fajnej - D., też. Spodziewane wzmożone występowanie w okresie wakacyjnym w rejonach Darłowa.




Oficjalnie przyznajemy, że pomysł wcale a wcale nie jest autorski, a podpatrzony na boskim Pinterest. Czcionka imienia to Sound Heart, reszta napisu to Organic Fridays Heart Alternate, gdybyście chcieli też zaprojektować sobie podobną. Polecamy, bo nosi się świetnie!

Zastanawialiście się kiedyś nad swoimi obowiązkami wobec państwa? Wobec historii? Nad swoim miejscem we Wszechświecie? Żyjemy w czasach, gdy słowo "obywatelstwo" kojarzy się jedynie z rubryką w dokumentach, a "patriotyzm" z obchodami Święta Niepodległości. Pewnie to dobrze, bo przez wielką część naszej historii, gdy słowa te znaczyły bardzo wiele, to zawsze w kontekście zniewolenia, braku i smutku. Dziś jesteśmy wolni, wolni od poczucia obowiązku, od konieczności myślenia, co znaczy być obywatelem czy patriotą.

Są jednak takie chwile, kiedy człowiek czuje, że jest patriotą, że obywatelem, że musi wyjść ze stanu spoczynku. Nie chwytać za broń, ale powiedzieć: "Jestem."

Upadły wielkie narracje, jak jedna wiara, jeden naród, jedna historia. Upadły wraz z nimi jednoznaczne i uniwersalne normy, wartości i interpretacje.  Nastały czasy, gdy sami tworzymy swoje mikro narracje, swoje małe historie, swoje interpretacje świata.

Żyjemy w czasach, gdy głupiemu wolno mówić, że jest mądry, a nam wolno w to wierzyć. Ale nie mamy poczucia, że wierzyć w to należy, że inaczej nie wolno, nie wypada, że wstyd. To już nie jak w "Nowych szatach króla". Możemy wierzyć i potwierdzać, że król wygląda pięknie albo krzyczeć, że król jest nagi. Ba! Możemy nawet twierdzić, że króla nie ma albo że to my jesteśmy królami.

Pytanie oczywiście, co robimy z tą wolnością? Czy w ogóle z niej korzystamy? Czy korzystamy z niej umiejętnie? Czy pozwalamy innym dalej kierować naszym myśleniem?

Zyskaliśmy władzę, ale straciliśmy poczucie bezpieczeństwa, stabilne i jasne ramy, które upraszczały świat. Szczególnie mocno odczuwamy to, kiedy przychodzi pora wytłumaczyć świat naszym dzieciom.

Nie ma dziś jednoznacznej definicji rodziny czy dobra. Rodzina to nie zawsze mama, tata i dzieci, a dobro jednego może dla drugiemu stanowić zło. Wszystko zależy od interpretacji, od kontekstu, od obserwatora. Nic albo prawie nic nie jest stałe, jednoznaczne.

W tej chwili jestem blogerką. Za chwilę D. się obudzi i będę matką. TFT poprosi o kawę i będę żoną. Spojrzę w lustro i będę kobietą. Kiedy wyjdę na łąkę, będę człowiekiem. Nie jestem zdefiniowana raz na zawsze, co więcej definiuję siebie w każdej chwili, w zależności od tego, w jakiej jestem akurat relacji  - ze sobą, z otoczeniem. Mogę być dobra dla swoich najbliższych i zła dla tych, którzy chcą ich skrzywdzić. Nigdy nie istnieli ludzie do gruntu dobrzy albo źli, choć kazano nam w to wierzyć. Świat definiowany na zasadzie przeciwieństw był łatwiejszy do przyswojenia, łatwiejszy do kierowania i często łatwiejszy do życia. Ale ograniczony.

Dziś możemy po swojemu opowiedzieć naszym dzieciom świat. Nie opowiedzieć bajkę o świecie, ale dosłownie: opowiedzieć świat! Nazwać go, wytłumaczyć, zrozumieć. Możemy stworzyć go na nowo.

Kiedy D. zacznie zadawać pytania, bardzo często, zamiast konkretnej odpowiedzi, usłyszy: "To skomplikowane". Ale będziemy sobie ten świat opowiadać po kawałku, nadawać mu znaczenia, rozróżniać odcienie. Będzie trudniej, ale ciekawiej. I prawdziwiej.

I choć wielkie narracje upadły, choć patriotyzm przez wielkie "P", jak Polska Walcząca, to już historia, stworzymy sobie własną jego definicję. Naszą własną miłość do ojczyzny.

I będziemy opowiadać D. o losach naszego kraju, starając się nie oceniać jednoznacznie, ukazując zależności i motywy, poszukując odpowiedzi na pytanie: "Co by było gdyby...?" Bo jeśli zrozumie, dlaczego różne rzeczy się działy, że stali za tym ludzie ze swoimi małymi historiami, że nic nigdy nie było proste i że gdyby wielkie narracje nie były uznawane za ważniejsze od tych małych, do wielu złych rzeczy by nie doszło, zrozumie lepiej siebie i będzie potrafiła pokierować własną małą historią szczęśliwie, nie odbierając przy tym nikomu prawa do jego własnej historii, do jego własnego szczęścia.

Jestem idealistką, wiem, ale gdybyśmy wszyscy nauczyli się świadomie tworzyć własne historie, rozumieć ich wpływ na historie innych, może świat wreszcie stałby się miejscem dla wszystkich ludzi, nie tylko tych, których narracja wybrzmiewa głośniej niż pozostałych. Gdybyśmy spróbowali nauczyć tego nasze dzieci.

My w każdym razie nie damy się zakrzyczeć, nie damy sobie wmawiać, że król nie jest nagi. D. ma swoje oczy, swoje uszy, chcemy nauczyć ją z nich korzystać. Dlatego dziś, choć ma dopiero 3 miesiące, uczestniczyła z nami w ważnym wydarzeniu. Wydarzeniu, w którym chodzi przede wszystkim o to, by nie pozwolić na przestawianie człowieka ze zbioru białych do zbioru czarnych, by pozwolić mu mienić się feerią barw, by zrozumieć jego małą historię i nie odbierać mu tego, że zmieniła naszą wielką historię, bez względu na to, jak często przesuwał się na palecie barw ku szarościom czy nawet czerni.

Nasz mały patriotyzm będzie wciąż walką i to walką o wolną Polskę - wolną od uprzedzeń, kłamstw, smutku i kompleksów. Walką u podstaw. U piaskownicy. I wiecie, tak czuję mocno gdzieś blisko serca, że jest Was tam, takich małych patriotów, więcej. I wierzę, że nasze dzieci zbudują piękne zamki - najpierw z piasku, a potem... nie, nie z marmuru, z czegoś o wiele twardszego i cenniejszego. Wierzę w to przyszłe pokolenie, pierwsze pokolenie wychowane przez ludzi urodzonych i wychowanych w wolnej Polsce.

Zazwyczaj, kiedy trafię na coś fajnego w Internecie, biegnę z tym do TFT, a on kiwa głową i mówi: "Zrobimy takie". Teraz to już się nawet nauczyłam, że nie pytam, czy kupimy, tylko czy da się zrobić :D No bo po co mieć fajne, skoro można mieć Trochę Fajne?

Nad metryczką też już myślałam. Przecież nie raz bawiliśmy się w grafiki - tu jakieś tło, tam fajna czcionka, programik graficzny i już. Pewnie myślałabym nad tym do tej pory, bo niby proste, ale znaleźć czas na przejrzenie stocków, dobranie czcionek, skomponowanie... A jeszcze przecież tyle innych projektów dzieciowych w realizacji! (Nie mogę się doczekać, aż Wam o wszystkich opowiem!)

Na szczęście zanim zatonęłam w poszukiwaniach, ciotka Magdalena już przebierała nóżkami i dopytywała ciągle, czy D. już na świecie, bo ona ma prezent, ale dopiero po urodzeniu! Mój detektywistyczny umysł od razu wydedukował, o co chodzi. A gdy po narodzinach małej dopytywała o szczegółowe dane, byłam na 100% pewna. I tak oto takie cudo zawisło za jej sprawą w naszym miętowo-szaro-różowym pokoiku:




No czyż nie jest piękna?

Metryczka od SmallDesign, gdybyście byli zainteresowani. Mają też inne wzory, wiem, bo u nich pierwszych widziałam ten pomysł. Metryczki robią się powoli bardzo popularne (jak chyba wszystko, co ładne, a związane z dziećmi), więc na Dawandzie czy Pakamerze znajdziecie tego sporo.

My z naszej jesteśmy niezwykle zadowoleni, zwłaszcza że idealnie wpasowuje się kolorystycznie i stylistycznie! A już niedługo na pewno pochwalimy się, jak prezentuje się na ścianie, ale najpierw muszę Wam opowiedzieć po kolei o innych Trochę Fajnych Rzeczach, które z nią sąsiadują.

Wbrew pozorom nie będzie to post o dobrych radach i domorosłych specjalistach ds. wychowywania dzieci. Choć tytuł faktycznie na cześć i chwałę takowym.

Kiedy D. miała dwa tygodnie, usłyszałam właśnie to zdanie. I już przyzwyczaiłaś ją do noszenia na rękach i bujania. W pierwszej chwili chciałam się zezłościć, ale po namyśle wydało mi się to wręcz śmieszne. Przyzwyczaiłam dwutygodniaka do noszenia i bujania? No raczej! Przez 41 tygodni nie robiłam nic innego, tylko nosiłam i bujałam! I absolutnie nie widzę powodu, dla którego miałabym nagle przestać.

Latami całymi utrwalano mit, że dziecka nie należy zbyt często brać na ręce, bo się nauczy, że na rękach przyjemniej i nie będzie chciało leżeć w łóżeczku. Nie można więc mieć pretensji do tych, którzy uważają mit za wychowawczy dogmat. Ale koniec! Stop! Pogromcy mitów wzięli na tapetę i ten temat!

Niedługo przed porodem trafiłam niezależnie na dwie koncepcje, które idealnie nazywały to, co podskórnie czułam i dopełniały moją wizję rodzicielstwa. Pierwszą z nich było tzw. Rodzicielstwo Bliskości, ale o nim może innym razem. Drugą, która dość mocno upewniła mnie w słuszności moich instynktownych przekonań, jest teoria czwartego trymestru. Serwisy parentingowe prezentują ją uparcie jako metodę zapobiegania kolkom, ale to zdecydowanie coś dużo większego!

Dr Harvey Karp uważa, że ludzka ciąża trwa o jeden trymestr za krótko. Spowodowane jest to wielkością naszego mózgu, a w rezultacie czaszki, która najzwyczajniej w świecie w 52 tygodniu ciąży nie przeszłaby przez kanał rodny. Dlatego też ludzkie dzieci przychodzą na świat w 9 miesiącu, ostatni trymestr spędzając już poza organizmem matki, jednak wciąż potrzebując jak najbardziej zbliżonych warunków.

Zanim D. pojawiła się na świecie, zdążyłam przetrząsnąć pół Internetu w poszukiwaniu sposobów na utrwalenie tych pierwszych, najpiękniejszych chwil. Znacie Pinterest? Jeśli nie, nie traćcie ani chwili i zaraz po przeczytaniu tego posta uzupełnijcie zaległości! Jeśli znacie, wiecie, że można przepaść tam na wiele godzin, co chwilę trafiając na coraz genialniejsze pomysły.

Jeszcze w ciąży zaczęliśmy realizować niektóre z nich, inne tuż po narodzeniu małej, jeszcze inne są ciągle w toku. Chcecie zobaczyć?

Zakładam, że chcecie ;)

No to patrzcie:



Kiedy zobaczyłam ten pomysł na jednym z pinów, od razu wiedziałam, że musimy to zrobić! Zaklęte na jednym zdjęciu najważniejsze dane z jej narodzin: data, godzina, waga i wzrost. Trzeba było tylko skompletować rekwizyty.

Kolorowa tetra kupiona na Allegro, hantel znaleziony w piwnicy, linijka pożyczona ze szkoły, budzik - Ikea, napisy i kalendarz zrobione samodzielnie w Wordzie (czcionka baby font do pobrania za darmo tutaj).

Zdjęcie w formacie 50x70 zawisło na ścianie wspomnień w Dobrusiowym królestwie obok innych wspominajek, o których na pewno Wam jeszcze opowiem! Obiecuję cały cykl postów o tym, jak na chwilę udało nam się zakląć czas! I o tym, jak się mieszka, kiedy jest się D.!