I już przyzwyczaiłaś!

(Więcej w książce Najszczęśliwsze niemowlę w okolicy. Przyznaję bez bicia, że nie czytałam, ale jakoś nie mogę się przemóc, żeby czytać książki o wychowaniu. No może poza jedną, o której na pewno Wam wkrótce opowiem!)

Od początku starałam się do 5S stosować. Zresztą wszystko to wychodziło tak zupełnie naturalnie, z potrzeby bliskości. D. dość szybko zaczęła bronić się przed spowijaniem, ale zamknięta między naszymi ramionami ewidentnie czuła się bezpiecznie, a dla nas nie było przyjemniejszej rzeczy, niż robić za żywy otulacz. Przez pierwsze tygodnie bardzo dużo czasu spędzała, leżąc na brzuszku na piersi mojej lub TFT. Mieliśmy nawet taki niepisany zwyczaj, że po porannym karmieniu ja szłam zająć się sobą (prysznic, balsamik, śniadanko), a D. zwinięta w kuleczkę dosypiała na piersi taty. Za to wieczorami leżała na mnie i słuchała opowieści o świecie i o wielkim oczekiwaniu na jej narodziny. Szumienie zapewniało jej więc bicie naszych serc, a gdy odkładaliśmy ją do łóżka, przejmował tę funkcję Miś Szumiś. Kołysanie wychodziło nam raczej "przy okazji" - gdy chodziliśmy z nią po mieszkaniu, pokazując jej codziennie nowe zakamarki. Czasem też siadaliśmy z nią w krzesełko-hamaku, zawieszonym specjalnie w jej pokoju. No i smoczek! Nieodłączny przyjaciel, z którym zapoznała się już w drugiej dobie życia, pomimo wielkiej niechęci położnych! W pierwszych tygodniach codziennie wieczorem D. aktywizował się 3 godzinny program ssania, więc smoczek był tu naturalną koniecznością. Naturalnie też karmimy się piersią, z radością i obopólną satysfakcją :)

I tak tuląc, kołysząc i szumiąc spędziliśmy te 3 miesiące, podczas których nasze dziecko praktycznie wcale nie płakało, co więcej uśmiechało się prawie od początku, a ostatnio właściwie bez przerwy, nie miało kolek, zasypiało bez problemu i dawało nam wyspać się w nocy.

Być może trafił nam się wyjątkowo wyjątkowy egzemplarz - pogodny, ugodowy i niekolkujący - i cokolwiek byśmy nie zrobili, nie dałoby się go zepsuć. Być może, jak mówią niektórzy, to efekt mojego spokoju w ciąży, w końcu byczyłam się bite 8 miesięcy! A może właśnie wszystko dzięki temu, że pomimo wielkich zmian, jakie przyniosło w jej życiu opuszczenie ciepłej i bezpiecznej kryjówki pod moim sercem, udało nam się zapewnić jej warunki do wejścia w ten świat łagodnie, bez doznania szoku?

W końcu dziecko płacze wtedy, kiedy chce zakomunikować niezaspokojoną potrzebę - głód, zmęczenie, znudzenie, osamotnienie, ból, niewygodę (porównajcie twarde podłoże, na którym leży, z miękkimi i ciepłymi ramionami rodzica!), czyli kiedy zachwiane jest jego poczucie bezpieczeństwa. Jeśli więc uda nam się mu to poczucie bezpieczeństwa zapewnić zanim niezaspokojenie da o sobie znać, może w efekcie otrzymamy szczęśliwe i pogodne dziecko, które najzwyczajniej nie będzie musiało płakać? Taka moja teoria.

Jeśli nie boicie się zaryzykować (a przecież nie ma czego!), lećcie utulić i wycałować swoje pociechy. Połóżcie się koło nich, weźcie na ręce, zatańczcie miłosny taniec! Niech wiedzą, że są kochane, niech czują się bezpiecznie! Wyrosną z nich spokojni i pewni siebie ludzie!



D. skończyła dziś 3 miesiące, czwarty trymestr już więc za nami. Wychodzi na to, że przed nami wreszcie dorosłość ;) A przynajmniej pierwszy odczuwalny skok rozwojowy. Od wczoraj nasze dziecko uczy się płakać, sprawdza, jak długo w ciągu dnia da się wytrzymać bez spania i jak długo mama wytrzyma bez siadania. Tak wszystkim złorzeczącym nam matkom na pociechę. Trzymajcie kciuki, może wreszcie nadejdzie zapowiadana masakra ;)